Piet Paulusma presenteert het weer van gisteren

Soms heb je van die momenten dat je met geknepen billetjes in het toestel zit en een zucht van verlichting slaakt als je de landingsbaan afrijdt. Ik had gister zo'n moment...

Vijf keer per jaar vliegen we een wedstrijdje, een rally. Het is vaak een puzzeltocht waarbij je foto's moet maken van bepaalde gebouwen die het antwoord zijn op de betreffende vraag. Otto had de Hofstadrally georganiseerd, om de clubleden wat bewuster te maken van de thuisstad van het 070 squadron. De rest van het squadron deed als deelnemer mee. Ik met Vincent en Paul en de rest bij Rein in de kist. Even later vlogen we boven het Prins Clauspein, flyovers te tellen, in opdracht van Otto.

Toen kwam het: boven EHP26 (het verboden gebied boven het centrum van Den Haag) dreven de watten (wolkenflarden) op 1.000 voet steeds dichter bij elkaar en werd het zicht op de grond steeds beperkter. Een rondje over links en over rechts voor een ander perspectief mochten niet baten en er onderdoor kon ook niet, omdat Vincent dan tegen het Strijkijzer aan zou vliegen.

We overlegden even over de plan de campagne en besloten de rally maar af te blazen en terug te keren naar het veld. Shit voor Otto, hij heeft er zoveel werk in gestoken, maar safety first, was onze conclusie. Tot zover geen onoplosbaar probleem, maar toen kwam het...

Achter ons bleken de wolken zich ook gesloten te hebben, waar het 3min geleden nog goed weer was. Vincent gaat wat lager vliegen en draait z'n raampje open, pakt de vangrail van de A13 vast en zo zetten we koers terug naar het veld. Maar niet voor lang! De wolken stapelen zich razendsnel op en boven Wateringse Veld vliegen we al volledig in de wolken. Zicht vooruit 0, en de regen trekt lange sporen op de voorruit. (deze vliegtuigen hebben geen ruitenwissers). Vin en ik hebben aan een blik en twee woorden genoeg om de taken aan boord te verdelen: hij vliegt straight (dat is me sinds 2001 niet meer gelukt) en level en houdt hoogte en snelheid, alles op z'n instrumenten. Keurig hoor, m'n complimenten! Ik bedien de radio en probeer te navigeren met de iPad op schoot, de GPS aan en turend naar de grond voor bekende lijnen in het landschap. Paul op de achterbank fungeert als geweten en backup voor ons beiden. Ik hoor over de radio dat ReinAir een cleared for take off krijgt, dus ik meld snel dat wij terug gaan naar het veld due to low visibility. Dan wordt het druk op de radio: alle kisten besluiten achter elkaar terug te gaan, en iedereen zit middenin die heftige donkere regenbui met zicht 0.

Dan komt er een onuitgesproken bijzondere samenwerking tot stand. Iedereen is heel kortaf over de radio, om de frequentie zo snel mogelijk weer vrij te maken voor de volgende. De verkeersleider schakelt tussen alle kisten en probeert ze weer terug te krijgen naar het veld. Wij dalen noodgedwongen naar 500ft met de hoop dan de grond weer te zien. Onder ons alleen maar weilanden. Geen idee waar we zitten. Volgens de GPS komen we dicht in de buurt van reporting point Tango, waar Rein zonet ook zat. Buiten zien we niets en is het donker geworden. Normaliter moet het kleine verkeer zorgen voor zijn eigen veilige separatie van ander klein verkeer, maar omdat we niets zien, vraag ik de verkeersleider om ons te behoeden voor een botsing. Het zweet breekt ons uit en de billetjes worden stevig gespannen.

Volgens de GPS moet hier ongeveer de baan zijn, maar ik zie het nog niet liggen... en voordat ik het uit kan spreken, doemt de baan toch recht voor ons op. Er volgt een collectieve pfieuw. Okay, neerzetten nu: cleared to land. Onderweg tijdens het taxiën vraagt de verkeersleider of we zo even telefonisch contact met hem willen opnemen. O-o... dat is meestal een signaal dat je zo ontzettend de wind van voren krijgt, maar dat hij je nog wel de waardigheid gunt om dat niet over de radio te doen waar iedereen meeluistert.

Het bleek mee te vallen. Hij verontschuldigde zich dat hij ons heeft laten vertrekken. De weersvoorspelling zat er mega naast en dat hadden ze niet zien aankomen. Toen alle kisten binnen waren, zakte het weer zelfs nog onder de vliegminima voor Special VFR, d.w.z. dat het vliegveld gesloten is voor al het verkeer dat op zicht vliegt.

Needless to say zijn deze 15min vliegervaring de rest van die avond het onderwerp van gesprek. De rally hebben we hopeloos verloren, maar dat maakt niet uit. Wat een adrenaline!