Het viel me op dat ons moeder (we gingen tenslotte naar Brabant, dus moet je een beetje aanpassen) helemaal niet bang oogde. Ze stond te popelen om mn vliegmachien in te springen. Die durft! Ze vroeg en passant wel waar we de kotszakjes bewaarden, dus misschien was het een klein beetje bluf.
Ivan vloog de heenreis met een Romeo departure vanaf runway 24. Dat is opstijgen in de richting van de A13 en dan de A20 en A16 volgen naar Ridderkerk. Ma was in d'r nopjes, omdat we over d'r werk vlogen. De lucht was wat turbulent, maar het leek d'r niet te deren. Voor ik het wist zat ze achterom en hing ze bijna buiten boord om foto's te maken!EHRD-EHBD weergeven op een grotere kaart
Ivan stuurde ons over de Biesbosch recht op de Efteling af! Dat is vanuit de lucht heel makkelijk te vinden: een enorm parkeerterrein met de kenmerkende torens van het Efteling hotel. Met een three-sixty over left gaf Ivan ons alle tijd om foto's te maken: van de Python, het Schip, de Fatamorgana, de Pagode en die 65+ attractie met die saaie witte bootjes aan een kabel over het meer. Een looping en 2 kurkentrekkers verder waarbij we LangNek bijna omver vlogen, was het tijd om weer te gaan.
Na een uitstapje over de grens met onze zuiderburen (nee, niet PVV country, maar Belgie) zette Ivan ons neer op het vliegveld van Budel voor koffie met appeltaart.Toen was het mijn beurt. De take off ging goed. Op zich is dat op een ongecontroleerd veld niet zo moeilijk: gewoon hard roepen dat je weggaat en invoegen zonder iemand af te snijden. De enige hindernis was direct na de start een redelijk steile klimmende linkerbocht om een fabriek met schoorsteen te missen. Ik pakte mijn navigatieplannetje op richting Helmond om ook netjes buiten de CTR van Eindhoven te blijven. Dat scheelt namelijk een hele lange oproep om toestemming te vragen, waarna je geen vast antwoord ja of nee krijgt dat je vooraf uit je hoofd kan leren om terug te lezen, maar je krijgt toestemmingen onder condities, die je allemaal moet teruglezen om te laten zien dat je ze begrepen hebt. Dat leek instructeur Kees nu juist wel een leuk idee.
Voor de nerds: dat klinkt zoiets als: (met Antilliaans accent: tegen wie praat je?) Eindhoven Tower, (wie ben je zelf?) PHSVQ, (wat doe je?) VFR from Budel to Rotterdam, (waar zit je?) 3mins south of the city @ 1.500 feet, (met hoeveel conjo's ben je?) 4POB, (wat moet je?) request to cross your ControlZone via the City to Den Bosch. Ik mocht erdoor, alleen tot aan de stad en niet verder, omdat je dan nog niet zijn eventuele landende verkeer zou kruisen, onder de voorwaarde dat ik een bepaalde transpondercode zou instellen (zodat ze me in de smiezen konden houden op de radar) en ik op een vaste hoogte zou blijven. Dat klinkt zoiets als: (voor wie is het bericht?) PHSVQ, (van wie?) Eindhoven Tower, (wat is hierop uw antwoord?) cleared to the City @ 1.500 feet, (maar:) squawk 4571, report overhead the City). Dat moet ik dan weer teruglezen: Cleared to the City, Squawking 4571, report overhead the City, PHSVQ. Dat ging eigenlijk best goed. Ik was best trots op mezelf, het kwam er heel natuurlijk en snel uit.
Boven de stad vlogen we tussen het PSV stadion en het centraal station door. Allebei natuurlijk heel makkelijk te herkennen, dus goede punten voor een navigatieplan.
Nadat ik me meldde dat ik boven de stad was, kreeg ik een klaring om de extended centerline te kruisen (zijn aanvliegroute naar de baan), mocht ik terug naar mijn normale transpondercode en mocht ik verder naar Den Bosch volgens mijn navigatieplan. Koers aanhouden ondanks de wind en de tijd monitoren. In het buitenland lijkt namelijk elk dorpje op elkaar, dus moet je je vliegtijd monitoren om te kijken waar je ongeveer kan zitten op de kaart. Mijn volgende punt: de St. Jan van Den Bosch was ook weer makkelijk te vinden. Koers verleggen en tijd opnieuw starten naar het volgende navigatiepunt. Onderweg vlogen we over de moderne kastelen van de Haverleij, en het oude slot Loevestein langs de Waal. Het navigatieplannetje klopte goed en ik was helemaal happy met mezelf.
Kees had dat ook door, en gooide er een schepje bovenop: ik moest onvoorbereid koers zetten naar Hilversum (bijvoorbeeld in het geval de luchthaven van bestemming is gesloten vanwege slecht weer of een ongeluk) en inschatten hoe lang ik daar over zou doen. Dat moet ik volgende keer wat secuurder doen, want mijn gok zat er zo'n 1o graden en 5 minuten naast. Dan zit je ongeveer in het IJ...We vlogen nu boven de Krimpenerwaard, met een strokenverkaveling van weilanden. Een leerlingvlieger moet hier allemaal parallelle noodlandingsveldjes in gaan zien en Kees trok opeens het gas dicht: engine failure. Ja, en nu? Geen idee, dat hadden we nog niet geoefend, ik was pas bij hoofdstuk 8. Ik geloof iets van: dalen met 75 knopen, veldje uitkiezen als tijdelijk vliegveld, safety checks, MAYDAY MAYDAY en schietgebedje. Dat ging dus niet goed. De eerste keer vloog ik bijna een boerderij in, omdat ik mikte op het veldje achter de boerderij, maar dat niet haalde. De tweede keer lag de boerderij achter het veldje, maar kwam ik zover naar achteren op het veld, dat ik bij het optrekken weer bijna bij de boer naar binnen vloog, whaha. Hmm, volgende keer maar even op inlezen en oefenen. Danny is nog niet klaar voor de noodlandingen. Nu was ik niet van plan om die nodig te hebben, maar toch fijn als je t kan.
Ik was hierdoor wel de weg kwijt en begon alles verkeerd te doen. Zo vloog ik de ControlZone van Rotterdam binnen bij Mike (Moordrecht) op de verkeerde hoogte en verprutste ik de communicatie met de toren. Toen ik toestemming vroeg en kreeg voor een direct final naar het veld, was ik niet op tijd met mijn landingchecks. Ik vloog veel te hoog en veel te hard op de baan af. Normaal land je tegen de wind in, waardoor je afgeremd wordt, maar nu stond er crosswind (zijwind) en kwam ik met 100 ipv 70 knopen (180 ipv 125 km/u) over de baandrempel. Gelukkig is de baan in Rotterdam 4x zo lang als normaal nodig is, waardoor ik heel ver op de baan alsnog kon landen. Jeetje, ik dacht dat ik de landingen al onder de knie had. Ik zie nog wat verbeterpuntjes...
Ma niet, ze was helemaal blij. Misschien wel van opluchting en was ze blij weer aan de grond te staan? Nee hoor, ze vond het geweldig. En Ivan en ik waren ook blij met een leuke, maar niet helemaal vlekkeloze les. Nog genoeg te doen dus. Tune in again!
