Mini-serie Yuppenweek: Under Supervision Only...

Uit de serie Yuppenkamp is instructeur (m/v) Marguerite, liefkozend Margriet genoemd, wat ze eigenlijk niet kan uitstaan, de volgende blogauteur.

***

De jongens hadden een doel: Oscar Lima Lima wilde voor zijn herexamen bovenwerk slagen en het velbegeerde brevet halen, Zulu wilde zijn Pre-PLT gaan doen zodat hij na de clubweek zijn PLT en examen kon gaan doen. Victor Delta Kilo , Reinier en Danny wilden de puntjes op de i gaan zetten om ook richting examen te gaan. Mike Mike had ook een doel voor deze week: Na 2 jaar en 250 uur instructie te hebben gegeven, wilde ze van het zinnetje af dat in haar bevret stond bij haar Flight Instructor (FI) rating: 'Under Supervision Only'.Waarom staat dat erin? Als je je FI rating haalt laten ze je nog niet helemaal “los”. Je mag namelijk geen 1ste solo’s uitgeven; dus niet je leerling de allereerste solo in het circuit laten gaan en ook geen 1ste solo “overland” (rondje om het veld). Dit is in het begin als FI heel geruststellend: je wilt immers wat ervaring opdoen voordat je die hele belangrijke beslissing moet gaan nemen, het is nogal wat voor zowel de leerling als de instructeur! Wel mag je iemand die al solo is geweest begeleiden met solo’s, sterker nog: je moet als beginnend instructeur er 25 begeleiden. Daarnaast moet je minimaal 100 uur instructie hebben gegeven en je begeleider (bij Mike Mike is dat Mike Charley, zie eerdere blog) moet ook vinden dat je “los” mag (een soort solo voor de sologever dus, hebben jullie ‘m nog?). Daarna kun je een nieuw brevetdocument aanvragen bij IVW en ben je van die “Under Supervision” af. Dus Mike Mike voldeed al tijden aan de 100 uurs eis, Mike Charley was ook tevreden over haar, nu nog die soloverklaringen!! Ze zou er met 8 de week ingaan, de jongens hadden beloofd haar wel te helpen. Even een paar circuitjes gezamelijk en dan stapte ze er weer uit.Dat ging lekker bij allemaal, je kon zien dat die landingen steeds mooier werden. Op een gegeven moment zaten er 4 boys tegelijkertijd solo in het circuit, Mike hield alles in de gaten vanaf de toren (of wat daar van over is) en met de handheld radio kon ze ook af en toe wat aanwijzingen geven. Wat vooral zo mooi (en belangrijk!) was: die jongens hielden elkaar zo goed in de gaten! Het was een prachtig gezicht en het veld hadden ze helemaal voor zich alleen. Uiteraard is het niet de bedoeling dat ze alleen maar in het circuit solo gaan. Op de 1ste dag had DannyAirways Rijksdienst, OLL en MM op een rondje Le Havre & Deauville getrakteerd. Alles netjes genavigeerd en Deauville zagen ze goed liggen. Rijksdienst en Danny wilden de dag daarna een solo naar Deauville en omdat Mike vaker (in NL) met ze heeft genavigeerd en dat ze dat ook vaak solo hebben gedaan leek haar dat een leerzame tocht. Le roi had zo zijn bedenkingen: laat je ze solo gaan naar en veld waar ze nog nooit zijn geweest? Uhuhh??!! Maar Mike had alle vertrouwen in haar jongens. Alles werd goed doorgesproken, ze deden niet precies dezelfde route zodat ze elkaar niet in de weg zouden zitten. En daar gingen ze! Mike was ondertussen met Zulu een navigatielesje aan het doen en hoorde op de radio dat ze 1 voor 1 veilig waren geland op Deauville. Toch altijd wel een klein gevoel van opluchting bij de instructeur: je bent wel verantwoordelijk! Om een lang verhaal wat korter te maken: De jongens hebben zich aan hun woord gehouden en Mike Mike geholpen aan haar soloverklaringen: Op 30 juni 2011 was Zulu met een lokale navigatievlucht met zijn zeergeliefde PHHGO nummer 25!

Mini-serie Yuppenweek: Ou est le Yankee?

Het 070 squadron vond de introductie van de cast zo leuk, dat zij allemaal een bijdrage wilden leveren aan dit blog. Deze week is dat het verhaal van Oscar Lima.

***

Voor mij, Oscar Lima, had deze Yuppenweek een speciale lading. Oscar moest zijn laatste examenonderdeel nog afleggen en dat zou in Normandië gaan gebeuren! Alles moest goed gaan, zo ook de planning, het weer en de beschikbare toestellen. En dat had ik juist allemaal niet in de hand.

Op de dag van vertrek zag ik op de Vliegclub allemaal treurige gezichten want de bewolking hing tot aan de grond met hier en daar regen. De bemanning die mijn Piper naar Frankrijk zou vliegen zag ik resoluut vertrekken: “Tot ziens in Frankrijk! Wij gaan met de auto!” Huh? dacht ik, dat betekent dat er voor mij geen toestel is om op te vliegen in Frankrijk, ik zag mijn examenvlucht toen al de wolken in gaan. Ik was van plan om met Zulu in de auto naar Frankrijk te gaan, tegelijk met RijksDienst voor Wegverkeer. Zorgwekkend, want het was tot nu toe nog een goed bewaard geheim dat mijn Alfa Romeo niet lang in de regen kan rijden. Er gaan dan na verloop van tijd lampjes aan die niet aan horen te gaan en er gaan lampen uit die toch echt aan horen te staan… Dat geeft normaal gesproken tijdens een zakelijke rit natuurlijk helemaal niet, maar nu had ik een belangrijk privé afspraak, het vliegfestijn in Frankrijk! Gelukkig reed Reinier, hulde aan zijn Nickname, voor ons en achter ons met zijn betrouwbare bolide, dus er was een backup. Ik heb Zulu van dit alles maar niets verteld en hem grotendeels laten rijden, wat niet weet wat niet deert!

Wat ik al verwachtte, gebeurde ook. Oscar Lima Lima was de eerste dagen “grounded”. Er was boven de Franse graanvelden of Route National wegen geen Piper te bekennen en iedere dag hoorde ik dat de Piper vanmiddag of morgen zou komen. Iedere keer antwoordde ik dan ‘mooi zo!’ maar dacht ‘oui oui, het gaat hier op z’n Francais, zo ook le planning!’. Ik heb me goed vermaakt met het kijken naar de airshow van mijn Squadron members, van halve crash landings en wave offs tot perfecte landingen en mijn favoriet the break, hangend in het gras of lui op het terras. Af en toe kon ik het niet laten om met de transceiver Valery Ground ('Start up approved, Information November correct, for taxi 123,5') te spelen. Ik had zoveel tijd over dat ik zelfs een rondvlucht heb kunnen boeken langs de krijtrotsenkust en Le Havre bij DannyAirways! Lieve lezer, ik kan u zo’n ervaring aanraden!
Een aantal dagen verder, ondertussen verbrand van de zon, vieze plekken van het gras op m'n broek, volle pens van de driehonderdtachtigste Orangina, kwam er tijdens een matige hang-lunch bij La Poste (of zo iets) in het centrum van St Valery-en-Caux een sms’je binnen van MikeMike: “the Yankee has arrived”. Wow! Da’s mijn favoriete Piper! Opeens ging alles heel snel. Adrenaline schoot al mijn luiheid weg, ik wilde onmiddellijk weg, ik heb nog nooit zo snel een lunch weggewerkt. Ik denk zelfs dat ik op normal operating speed van Squadron member Zulu alles naar binnen heb geschoven. En neemt u van mij aan, dat is een bijzondere prestatie!
Aangekomen op het vliegveld stond de Yankee, letterlijk en figuurlijk het juweeltje van de Piper -vloot, al glimmend in de zon te wachten op mij. Ik ben meteen lesvluchten gaan doen op de Yankee met MikeMike, die al snel het prettige en warme gevoel gaf dat het best goed gaat. En ook met Bill, of ‘le roi’ die hardhandig te kennen geeft dat je er nog geen reet van snapt en dat je het als gewone burger ook nooit zal snappen. Niet het meest fijne gevoel dat je kan hebben, zo vlak voor je examen. Maar goed… ben op niveau gebracht, de Yankee moest helaas weer vertrekken maar een andere Piper, de Golf (PH-SVG) werd alsnog ingevlogen. Dit is de kist die op de regenachtige vertrekdag al ingevlogen had moeten worden. Ditmaal werd het toestel ingevlogen door de examinator zelf! Wat een eer! Alles was nu bijeen voor de examendag. Op tijd gaan slapen, het glaasje Calvados voor een keer overgeslagen en vroeg weer op.

Freek, de Examinator, was na een aantal koffie klaar voor vertrek. Hij had dat blijkbaar net als ik ook nodig. In de afgelopen 2 jaar hebben de meeste leden en instructeurs – gewenst of ongewenst – een Nickname gekregen vanuit ons Squadron. Meestal leuk gekozen hoor, want wij willen iedereen positief en op humoristische wijze weergeven natuurlijk. In het geval van Freek is dat in 2 jaar nooit gelukt. Niets was bijpassend en we kregen er gewoon de gelegenheid niet voor. Ik ben er nu echter definitief uit. Eindelijk! Freek is Mister Cool. Mike Charly dus. Alles is Cool! Acteert Cool, Kleedt Cool, Vliegt Cool, Kroegt Cool, Examineert Cool, iedereen wil zo Cool zijn. Rapper, DJ, Vlieger, Capuchonmarokkaan, bartender of zelfs pseudo 737 vlieger met ambitie om een eigen Dornier toestel te hebben, iedereen wil zo Cool zijn!

Na mijn verplichte oefeningen gevlogen te hebben, gaf Mike Charly aan dat het goed genoeg was gegaan. “Nu gaan we leuke dingen doen”. Kort daarna hing de kist bijna op z’n kop en hebben we Spin en tolvluchten gedaan en wat speciale manoeuvres. Met een Low-Pass over the Field zat het er op. Al het werk heeft geloond. Met name krediet voor instructeur Victor Quebec. Hij is verder niet genoemd in The Cast, maar dat is niet gek want als we over hem gaan bloggen dan raakt internet verstopt. Dan krijg je tijdens het browsen: “ dit is de laatste pagina van Internet, u heeft nu internet uitgelezen”. Gefeliciteerd door een ieder die aanwezig was op de grond en enorm blij na de 2 jaar durende intensieve periode: Geslaagd!

Mini-serie Yuppenweek: Operation Cumulus

Danny kon maar moeilijk slapen van de spanning en was al vroeg op de club. Hij had aangeboden de PHSVQ naar Frankrijk te vliegen, maar bleek zichzelf getrakteerd te hebben op een dagje rondhangen op de club. Hij was niet de enige. Allemaal treurige gezichten, turend naar het einde van de baan, wachtend op de optrekkende bewolking. Rotterdam, Oostende, Koksijde, Dunquerque, allemaal gaven ze knuddeweer op. De METARS werden uitgewisseld, en de een had een nog betere app dan de ander.

Na een hele dag wachten en vervelen, navigatie plannen uitwerken, weerberichten napluizen, navigatieplan omzetten in IFR, toch weer terug naar VFR op ander toestel, besloten we pas rond 18.00 uur om toch maar onder 'special VFR' Rotterdam uit te vliegen. Dan is de bewolking nog te laag om op normaal zicht weg te gaan, maar met verscherpt radar toezicht van de toren, mag er 1 toestel tegelijk Rotterdam in of uit. Dat hebben we geweten. Even later hingen Marguerite en ik op 600 voet boven de Maasvlakte, zigzaggend tussen de kranen en andere uitsteeksels, op weg naar Zeeland. Orienteren boven Zeeland is dan heel erg moeilijk, dus ik vloog maar recht op het radiobaken Haamstede af. Vliegveld Midden Zeeland wist me te vertellen dat het weer bij hen iets beter was, dus we besloten maar door te vliegen in plaats van om te keren. Ze hadden gelukkig gelijk. Ik had er echt geen trek in om na een dag hangen alsnog terug te gaan. Ik had zin in Calvados!


EHRD-LFOS weergeven op een grotere kaart

Boven Zeeland hing de onderkant van de bewolking steeds hoger, en kregen we weer meer zicht om te navigeren. Bij de grens hield de bewolking zelfs op, en langs de Belgische kust vlogen we op 1.000 voet heerlijk in de zon. Dat duurde niet lang. Na het aanmelden bij Lille Information vlogen we bij Dunquerque tegen een muur van bewolking op. We konden niet lager gaan vliegen dan 500 voet, dus uitwijken, omkeren of erboven? We zagen een gaatje in de bewolking boven ons en prikten er doorheen. 'VFR on top' heet dat, heerlijk in de zon, boven een wit wollig tapijt. Ik voelde me net een airliner :)

Over de radiobakens Boulogne en Abbeville ging het richting Dieppe. Dat ging heerlijk zo, op 4.000 voet en Marguerite smeerde zich nog eens in met zonnebrand. De TomTom gaf aan dat we er toch echt bijna waren. Wij turen door de schaapjes, op zoek naar een gaatje waardoor je de grond kon zien. JA, daar! Gas dicht, neus omlaag, jankend-stuka geluid maken, en met bochtjes om elke volgende wolk heen. Supercool om te doen! Net Alladin op zijn tovertapijt. Onder de bewolking is het zicht nog steeds slecht. Ik besluit wat langzamer te gaan vliegen, om het landschap af te zoeken naar herkenningspunten. Alleen: elk dorpje lijkt op de volgende, en ze hebben wel 100 windmolens staan. Voor extra spanning voor gevorderden, komt hier ook de grond omhoog :) 500 voet is dan voor je het weet geen 500 voet meer. Ineens vlieg ik in een wolk waar geen einde aan kwam. Dat was wel eng. Zoals geleerd bij de IFR les met Kees naar Antwerpen, focus ik me direct alleen nog maar op m'n instrumentenpanel. Rechterbocht met 3o graden helling, 180 graden omdraaien (want daar was zonet nog geen wolk) en vooral niet zakken maar klimmen (!) want ik was net over wat powerlines gekomen waar ik niet in wilde komen te hangen. We komen de wolk weer uit en mijn samengeperste poezelige billetjes kunnen weer relaxen. Uitwijken of een tweede poging? Tweede poging natuurlijk! Uitwijken is voor homo's :) Dit keer heel ver voor de baan recht voor de baan. Later deze week zou dat 'extreme long final overhead the powerlines' gaan heten. Flaps voor slow flight, richten en flaren... pfff, hij staat. Wat een vlucht! Marguerite deed d'r ogen weer open. We zijn er! High Five!

Dit avontuur heeft me veel krediet opgeleverd: ontzag bij de andere ervaren vliegers die zijn gaan autorijden ipv vliegen, andere instructeurs dat Marguerite en ik dit geklaard hebben, applaus bij het clubdiner en... bij de rest van het squadron, zodat ik later die week bij de BBQ tot volwaardig lid van het 070 squadron ben benoemd :)

Le roi stond ons al op te wachten en Oscar Lima had in onze villa binnen no time een heerlijk diner op tafel staan! Vive la France! Dit wordt een topweek!

Naast de baan!

De runway van St. Valery is aangelegd door de Amerikanen in WW2, maar sindsdien niet meer onderhouden. De Amerikanen hebben snel wat betonplaten in het gras gedropt, om vanuit Valery de toestellen na de oorlog terug te vliegen. Het gras tussen de betonplaten kietelt onder je oksels, maar gelukkig ligt ernaast een grasbaan. Dat moet je wel even opzoeken van te voren. Je zal niet de eerste Belg zijn die toch probeert te landen. Ohja, en houd je er rekening mee dat het afhankelijk is vanaf welke richting je landt, of die grasbaan links of rechts van de betonbaan ligt :) Om bij het clubgebouw te komen, moet je met je vliegtuig de provinciale weg over, das dan wel weer grappig. Nieuwe vraag voor het CBR: op een gelijkwaardige kruising heeft dan de auto of het vliegtuig van rechts voorrang?

Een impressie

Miniserie Yuppenweek: the cast

Echte boys hebben toys, boys-toys, niet te verwarren met toyboys. Iets dat groot is, duur is, snel gaat, iets met techniek, iets met een motor erin en waar je uuuuuren mee zoet kan zijn, en waar je na het spelen nog uuuuuren over kan praten. Piloten in opleiding zijn daarin misschien wel de overtreffende trap. Omdat de mensen om ons heen dat na een half uurtje toch echt wel nerdy beginnen te vinden, zijn we genoodzaakt ons met soortgenoten af te zonderen. Elk jaar organiseert de VCR om die reden een clubweek naar het vliegveld van St. Valery en Caux in Frankrijk, tussen Dieppe en Le Havre.

Starring in deze mini-serie, in alfabetische volgorde:

Bill de Koning; door anderen 'le roi' genoemd, maar noemt zichzelf Bravo India Lima Lima, naar goed overgenomen gebruik van het 070 squadron. Oud marine vlieger en al eeuwen instructeur bij de VCR. Al jarenlang de organisator van de clubweek. Als een kind van 18 in een lichaam van een man van 78. Tijdens de lessen is hij heel streng en schuwt er niet voor terug om je hand van de throttle af te duwen, om het zelf te laten zien, want jullie leren het toch nooit, stelletje burgers! Aan de grond glinsteren zijn ogen bij elke schuine opmerking. Uitvinder van het weduwe-effect. Rookt Miss Elephant sigaren.

Danny van Munster; Ook wel 'DannyAirways' genoemd, naar zijn eigen wanna-be-airline. Leerling vlieger bij de VCR, aspirant-lid van het 070 squadron want hij woont in 015 en dat is toch wel een minpunt, lest o.a. bij Marguerite in de Robin toestellen, tijdens de clubweek op de PH-SVQ (de Quebec).


Marguerite Moquette; Ook wel 'Mike Mike' genoemd. Doordeweeks stewardess business class op intercontinentale vluchten bij de witte zwanen, in het weekend instructeur (m/v) bij de VCR. Spaart solo-verklaringen voor een volledig instructeursschap. Draagt op feesten en partijen kittige jurkjes, tot groot plezier van menig, niet in de laatste plaats van le roi.




Otto van der List; Ook wel 'Oscar Lima Lima' genoemd. Leerling vlieger bij de VCR, zit tegen z'n examen aan en is volledig lid van het 070 squadron. Is dol op Calvados en rookt een sigaartje mee. Krijg je niet op de kast. Vliegt samen met Victor Delta Kilo op de Pipers, tijdens de clubweek op de PH-VSY (Yankee).


Paul van Zijl; Ook wel 'Zulu' genoemd. Leerling vlieger bij de VCR, zit ook in de laatste fase van zijn opleiding en is volledig lid van het 070 squadron, ondanks dat hij in Voorburg woont en niet in The Hague. Als Paul honger krijgt, gaat hij achtereenvolgens over in de Incerfa, Alerfa en Detresfa (de fases van alarmering wanneer een toestel niet binnen zijn vliegplan op de bestemming aankomt), met afnemende woordenschat. Paul is supertrots op zijn Cessna 152, tijdens de clubweek de PH-HGO (Golf Oscar).

Reinier de Wit; Ook wel 'Rijksdienst voor het Wegverkeer' genoemd. Leerling vlieger bij de VCR en volledig lid van het 070 squadron. Gaat met zijn 2 meter altijd netjes gekleed. Kan goed le roi nadoen: waarom hangen jullie nog niet in de lucht, stelletje amateurs! Zit vol met commerciele ideeen over de club en dromen over een eigen toestel. Dat wordt dan een Cessna 208, maar hij moet het nu nog doen met een Cessna 172, tijdens de clubweek de PH-ANH (Alfa November)

Vincent de Klerk; Ook wel 'Victor Delta Kilo' genoemd. Vincent is de enige leerling vlieger met een behaalde MJ rating (Michael Jackson rating, door zijn solo op de dansvloer op zijn eigen huwelijksfeest). Vincent lest op de Pipers, tijdens de clubweek op de PH-SVG.