zondag 22 september 2013

Goodwood (met David Hasselhoff)

Elk jaar wordt in het zuiden van de UK de Goodwood Revival gehouden. Een rijke stinkerd stelt zijn landgoed met racecircuit beschikbaar voor liefhebbers van boystoys uit de jaren 30-40-50. De mazzelpik heeft zelfs ook een vliegveld midden tussen het circuit liggen! Er worden autoraces en een vliegshow gehouden en tussen de bedrijven door kunnen de bezoekers de toys van dichtbij kijken. Voorwaarde is wel dat iedereen zich opdoft en kleedt naar dat tijdperk.
Nu moet je weten dat ik al vanaf zo lang als ik mij kan herinneren een hartgrondige pesthekel heb aan verkleden. Dat stamt uit mijn kleutertijd en lagere schooltijd waarbij ik met carnaval verkleed naar school moest. Op school kwam ik er dan achter dat je vriendjes uit de klas zich niet hadden verkleed en ik liep de hele dag voor l*l. Helemaal allergisch ben ik voor schmink. Maar dat komt weer van de film IT met die creepy clown. Dat was dus out of the question, maar een coole jaren 30 pilotenoutfit moet wel kunnen: met overall, leren helm, goggles en een wit sjaaltje.
De weersomstandigheden zaten ons op deze trip niet mee. De eerste leg naar Oostende strandde in Midden-Zeeland. Volgens officieuze berichten werden de minimale vlieghoogte, afstand tot de wolken en zichtminima ruimschoots overschreden, maar daar hebben we geen bewijs van kunnen achterhalen. Na de lunchstop strandde de volgende leg naar Calais in Oostende. Follow the coast met alleen vaag zicht loodrecht naar beneden op 300 voet, liep zelfs bijna tegen de persoonlijke limieten van Ernst. Na een uurtje wachten spleet iets of iemand de wolken boven het Kanaal in twee en konden wij direct over naar de UK. Hello London Information! Nu konden we vaart maken en genieten van het glooiende landschap van Zuid-Engeland. Met een hartelijk "Welcome to Shoreham sir!" begroet de luchtverkeersleider ons na touch down op runway 20. Great to be back!

Ik had vooraf huurauto's gehuurd en klaar laten zetten op de luchthaven. Dat bleek een perfecte tijdbesparende oplossing! Ook de overnachting in een hostel was al geregeld en gaf ons weer wat budgetruimte voor de volgende dag, want de landingfee op Goodwood bleek een staggering GBP 230 per vliegtuig te zijn... In de local pub werden we geplaatst aan een grote tafel waar al een stelletje zat te eten. Nou, we hebben nieuwe vrienden voor het leven. De man van het stel hebben we pints gevoerd en hij begon steeds onduidelijker te brallen. De vrouw van het stel zag Otto aan voor David Hasselhoff en dat ging gepaard met gegiechel en verliefde blikken. Uiteindelijk verlieten we als laatste het restaurant, nadat er zoenen en facebook accounts werden uitgewisseld.

De volgende dag was het prachtig weer met een wolkenloze hemel. Top! Voor de landing op Goodwood hadden we tijdslots opgekregen en het was maar 10 minuutjes vliegen, dus dat was goed te plannen. Op short final vliegen we door de tijdbarriere en zijn we gearriveerd in de 1940s. Alles en iedereen verkleed en in stijl. Een army jeep haalt ons op bij de parkingstand op en brengt ons naar de entree. Tweedjasjes, petticoats, lange bontjassen en hoeden everywhere. How cool! Dat vonden anderen van ons ook. Zes piloten in dezelfde outfit trekken nogal wat attention. Heel veel mensen wilden met ons op de foto, of namen stiekem een foto. Zo grappig, je gaat er zelfs langzamer van lopen, in een rij naast elkaar, om iedereen een goed plaatje te geven :) Deze outfit was een hit!

Op het terrein staat een enorm Junkers vliegtuig. Zo een waar vroeger een hakenkruis op prijkte. Enorme motoren en enorme vleugels. Wat een blikvanger. We slenteren langs oude vliegtuigen en oude raceauto's. Onderweg komen we Laurel en Hardy nog tegen.

Dan rolt er slecht weer over het terrein. We besluiten richting vliegtuig te gaan om te vertrekken voordat het echt slecht wordt. Dat idee hadden meer piloten, want het werd druk in de vertrektent. Op dat moment begint er net een airshow van een Spitfire over het veld. Wat een prachtig toestel, vliegt keihard en is heel wendbaar. Het maakt ook een hoop lawaai/muziek (doorhalen wat niet van toepassing is) en ik probeer me voor te stellen hoe mensen vanaf de grond de dogfights in WW2 moeten hebben ervaren. Na de airshow worden we met de jeep weer netjes teruggebracht, maar met de mededeling dat we moeten opschieten, want er is maar 10 minuten tijd om alle kisten op te laten stijgen. Daarna begint er een race van een uur en mag er niet gestart worden. Ai... We zijn nog nooit zo snel ingeladen, gecheckt en ingestapt. Tower, Holland requests start up. Helaas voor ons bleken die 10 minuten maar 2 minuten, want de race was net gestart. We moesten een uur wachten, terwijl de wolken steeds donkerder werden, de wind steeds harder en de regen steeds horizontaler...

Na een minuut of 50 mogen we opstarten en naar de runway taxien, maar we twijfelen erg of we onder deze omstandigheden wel moeten vertrekken. We laten een tweetal kisten voor ons vertrekken en krijgen via de radio een weather report vanuit de lucht. We besluiten het erop te wagen. Marguerite vliegt en ik navigeer en doe de radio. Na take off vliegen we recht naar de kust, omdat we daar de Cherbourg truc kunnen doen (lager vliegen dan boven land mag). De wolkenbasis is echt tegen het minimum, maar daar zijn we eigenlijk al aan gewend geraakt, we zijn eigenlijk best ontspannen. Langs de kust vliegen we naar het oosten. Bij Shoreham lijkt het toch echt wel slechter te worden en we overwegen op Shoreham te landen. Het is wel beter dan gisteren bij Oostende, maar zo gaan we echt het Kanaal niet over. Ik laat Shoreham tower even bellen met Lydd, een vliegveld dat nog iets verder oostwaarts ligt. Daar is het stukken beter, met een wolkenbasis op 2,000 voet. Nou, dat is prima, dus even doorbijten. Nog geen twee minuten later vliegen we het weerfront uit, wordt het zicht stukken beter en stijgt de wolkenbasis. Zo durven we de oversteek wel aan en zetten koers naar Calais. Een kwartiertje later voor de Belgische kust vragen we de luchtverkeersleider daar of hij het vluchtplan voor het andere toestel kan inzien... Hij belt met de Britten en we horen dat de andere boys hebben besloten hun vluchtplan te cancellen. Dat stelt ons aan de ene kant gerust dat ze veilig aan de grond staan, maar aan de andere kant vinden we het wel supershit dat we dus niet allemaal thuis slapen vanavond en dat ze gestrand zijn. Dat bleek ongegrond. Zij hebben nog een topavond in Goodwood gehad en zijn de volgende dag met zonnig weer teruggekomen.

Dit was echt een toptrip! Volgend jaar weer?

zondag 8 september 2013

Engelandvaarders (1)

De jaarlijkse Yuppenweek was dit jaar weer in Saint Valery en Caux, aan de Franse kust. De route er naar toe via de bakens Costa, Boulogne en Abbeville kenden we nog wel van vorig jaar. DannyAirways had iets anders in petto! Waarom niet via de UK naar Frankrijk? Mijn vertrouwde maatjes Vincent en Marguerite waren er ook wel voor te porren, dus voor eerst over het Kanaal.


Ik heb een hekel aan lang getreuzel voor vertrek, dus voor zo snel mogelijk wieltjes van het asfalt besloten we maar koffie te drinken op Hoevenen, net over de grens bij Antwerpen. Marguerite was er nog niet geweest, dus die leg was voor haar. Hoevenen is niet veel meer dan een smal grasveld (waar het vliegveld raar genoeg schuin op ligt), een oude stacaravan met een nog oudere computer voor de vluchtplannen en een blokhut voor de catering, maar dat heeft wel zo z'n charme. Aan het einde van de baan een hoogspanningsleiding voor de gratis dosis adrenaline. Met een complete crew, volgetankt, drie vliegtassen waarmee we allemaal de hele wereld konden opzoeken en een beautycase van Marguerite leek die 600m baan in de base turn toch niet zo'n strak plan voor een take off. Dan maar door naar Lille.

Lille lijkt een enorm veld: 2x2 parallele banen in een kruis, dus flink opletten in de approach dat je vanaf de juiste kant komt aanvliegen. Zoals we de Fransen kennen: French only over de radio. Ik zat m'n jargon al op te poetsen: trois personnes, voie de Rotterdam en Pays Bas a votre aerodrome, aterrissage piste dix sept... is er geen kip op de radio, no response what so ever, zit je dan met je steenkolen Francois... Op de grond bleek dat dat French only niet voor niets was, maar met handen en voeten kregen we wel dat lang verwachte kopje koffie/thee, terwijl het regenfront over ons heen trok. Zeker geen spijt van de keuze voor dit veld, want er hing hier een pracht stukje mechnische vliegvoorbereiding aan de muur. Die wil ik ook wel op de VCR. Later meer hierover... 

Okay, onze spiksplinter nieuwe zwemvesten aan, fotoshoot voor de kist, en off we go, to the United Kingdom.

Vinnie aan de knuppel, Danny met de kaart op schoot en Marguerite... die geloofde het allemaal wel. Captain De Klerk request to climb to Flight Level 6-5. En dat is laag voor Vincent hoor, normaal in de 747 vliegt ie minstens op FL 290 :) Zo tuften we over Calais en net toen Marguerite begon te snurken was er consternatie in de cockpit. JA DAAR! KIJK! Als een stel football hooligans zongen we: En-ge-land, En-ge-land, En-ge-land, voordat we in perfect Brits 'Welcome to the UK' werden geheten door de Britse luchtverkeersleider. De white cliffs of Dover lagen voor ons en het bleek dat dat stukje over het Kanaal dus echt maar een flutstukje was.



We landen op Headcorn Airport en kregen te horen dat de Immigration Service gebeld had en onderweg was. We mochten niet verder... Ze moesten en zouden de chip op het paspoort uitlezen, maar de apparatuur moest van ver komen. 6 police officers, 2 auto's en 3 uur later mochten we eindelijk verder. Maar we zijn nu wel allemaal facebookbuddies :)

Nog een aanrader: Fairoaks airfield, ligt net in de CTR van Heathrow, dus check goed de aanvliegprocedure. Twee oude mannetjes die sinds de oorlog niet meer zijn weggegaan, zitten hier achter de mic. Veel vliegtuigen hier, dus leuk!

Shoreham Airport bij Brighton was ons doel voor vandaag. Een prachtig, maar ietwat vervallen terminalgebouw in art deco stijl, oude mannetjes op het terras. Eens kijken of Brighton iets spannender is...