***
Voor mij, Oscar Lima, had deze Yuppenweek een speciale lading. Oscar moest zijn laatste examenonderdeel nog afleggen en dat zou in Normandië gaan gebeuren! Alles moest goed gaan, zo ook de planning, het weer en de beschikbare toestellen. En dat had ik juist allemaal niet in de hand.
Op de dag van vertrek zag ik op de Vliegclub allemaal treurige gezichten want de bewolking hing tot aan de grond met hier en daar regen. De bemanning die mijn Piper naar Frankrijk zou vliegen zag ik resoluut vertrekken: “Tot ziens in Frankrijk! Wij gaan met de auto!” Huh? dacht ik, dat betekent dat er voor mij geen toestel is om op te vliegen in Frankrijk, ik zag mijn examenvlucht toen al de wolken in gaan. Ik was van plan om met Zulu in de auto naar Frankrijk te gaan, tegelijk met RijksDienst voor Wegverkeer. Zorgwekkend, want het was tot nu toe nog een goed bewaard geheim dat mijn Alfa Romeo niet lang in de regen kan rijden. Er gaan dan na verloop van tijd lampjes aan die niet aan horen te gaan en er gaan lampen uit die toch echt aan horen te staan… Dat geeft normaal gesproken tijdens een zakelijke rit natuurlijk helemaal niet, maar nu had ik een belangrijk privé afspraak, het vliegfestijn in Frankrijk! Gelukkig reed Reinier, hulde aan zijn Nickname, voor ons en achter ons met zijn betrouwbare bolide, dus er was een backup. Ik heb Zulu van dit alles maar niets verteld en hem grotendeels laten rijden, wat niet weet wat niet deert!
Wat ik al verwachtte, gebeurde ook. Oscar Lima Lima was de eerste dagen “grounded”. Er was boven de Franse graanvelden of Route National wegen geen Piper te bekennen en iedere dag hoorde ik dat de Piper vanmiddag of morgen zou komen. Iedere keer antwoordde ik dan ‘mooi zo!’ maar dacht ‘oui oui, het gaat hier op z’n Francais, zo ook le planning!’. Ik heb me goed vermaakt met het kijken naar de airshow van mijn Squadron members, van halve crash landings en wave offs tot perfecte landingen en mijn favoriet the break, hangend in het gras of lui op het terras. Af en toe kon ik het niet laten om met de transceiver Valery Ground ('Start up approved, Information November correct, for taxi 123,5') te spelen. Ik had zoveel tijd over dat ik zelfs een rondvlucht heb kunnen boeken langs de krijtrotsenkust en Le Havre bij DannyAirways! Lieve lezer, ik kan u zo’n ervaring aanraden!
Een aantal dagen verder, ondertussen verbrand van de zon, vieze plekken van het gras op m'n broek, volle pens van de driehonderdtachtigste Orangina, kwam er tijdens een matige hang-lunch bij La Poste (of zo iets) in het centrum van St Valery-en-Caux een sms’je binnen van MikeMike: “the Yankee has arrived”. Wow! Da’s mijn favoriete Piper! Opeens ging alles heel snel. Adrenaline schoot al mijn luiheid weg, ik wilde onmiddellijk weg, ik heb nog nooit zo snel een lunch weggewerkt. Ik denk zelfs dat ik op normal operating speed van Squadron member Zulu alles naar binnen heb geschoven. En neemt u van mij aan, dat is een bijzondere prestatie!
Aangekomen op het vliegveld stond de Yankee, letterlijk en figuurlijk het juweeltje van de Piper -vloot, al glimmend in de zon te wachten op mij. Ik ben meteen lesvluchten gaan doen op de Yankee met MikeMike, die al snel het prettige en warme gevoel gaf dat het best goed gaat. En ook met Bill, of ‘le roi’ die hardhandig te kennen geeft dat je er nog geen reet van snapt en dat je het als gewone burger ook nooit zal snappen. Niet het meest fijne gevoel dat je kan hebben, zo vlak voor je examen. Maar goed… ben op niveau gebracht, de Yankee moest helaas weer vertrekken maar een andere Piper, de Golf (PH-SVG) werd alsnog ingevlogen. Dit is de kist die op de regenachtige vertrekdag al ingevlogen had moeten worden. Ditmaal werd het toestel ingevlogen door de examinator zelf! Wat een eer! Alles was nu bijeen voor de examendag. Op tijd gaan slapen, het glaasje Calvados voor een keer overgeslagen en vroeg weer op.Freek, de Examinator, was na een aantal koffie klaar voor vertrek. Hij had dat blijkbaar net als ik ook nodig. In de afgelopen 2 jaar hebben de meeste leden en instructeurs – gewenst of ongewenst – een Nickname gekregen vanuit ons Squadron. Meestal leuk gekozen hoor, want wij willen iedereen positief en op humoristische wijze weergeven natuurlijk. In het geval van Freek is dat in 2 jaar nooit gelukt. Niets was bijpassend en we kregen er gewoon de gelegenheid niet voor. Ik ben er nu echter definitief uit. Eindelijk! Freek is Mister Cool. Mike Charly dus. Alles is Cool! Acteert Cool, Kleedt Cool, Vliegt Cool, Kroegt Cool, Examineert Cool, iedereen wil zo Cool zijn. Rapper, DJ, Vlieger, Capuchonmarokkaan, bartender of zelfs pseudo 737 vlieger met ambitie om een eigen Dornier toestel te hebben, iedereen wil zo Cool zijn!
Na mijn verplichte oefeningen gevlogen te hebben, gaf Mike Charly aan dat het goed genoeg was gegaan. “Nu gaan we leuke dingen doen”. Kort daarna hing de kist bijna op z’n kop en hebben we Spin en tolvluchten gedaan en wat speciale manoeuvres. Met een Low-Pass over the Field zat het er op. Al het werk heeft geloond. Met name krediet voor instructeur Victor Quebec. Hij is verder niet genoemd in The Cast, maar dat is niet gek want als we over hem gaan bloggen dan raakt internet verstopt. Dan krijg je tijdens het browsen: “ dit is de laatste pagina van Internet, u heeft nu internet uitgelezen”. Gefeliciteerd door een ieder die aanwezig was op de grond en enorm blij na de 2 jaar durende intensieve periode: Geslaagd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten