Rotterdam Tower... lights please

Gister was de laatste les van de opleidingsmodule Voorschriften en Procedures, (Airlaw). Tijd voor een schoolreisje, maar dan zonder krentenbollen en zakken snoep, naar de havendienst en de verkeerstoren. We werden hartelijk ontvangen door 1 van onze medecursisten die bij de havendienst werkt.

De havendienst is, in mijn woorden, de logistieke verkeersdienst van de luchthaven. De toren zet de kisten aan de grond, maar daarna neemt de havendienst de bewaking over. Zij escorteren met hun gele jeeps de kisten naar een parkeerplaats of gate en 'marshallen' ze met pingpong bats op precies de goede plek. Ondanks dat het asfalt best groot is, komt het parkeren best nauw om voldoende ruimte te geven aan alle ondersteunende diensten als refuelling en afhandeling van passagiers en bagage. Ook inspecteren zij de taxiways en runway voor veilige aankomst/vertrek. Wij dus gisteren in de auto over de runway, maar niet voordat de kerstboomverlichting langs de baan aangezet werd natuurlijk! Cool man!
Verder monitoren zij de juiste doorkoppeling van de aankomst- en vertrektijden naar de monitoren voor de reizigers, sturen ze de bussen om de passagiers van/naar de vliegtuigen te brengen en innen zij het landingsgeld van de inkomende vluchten, desnoods met een mobiel pinapparaat naar de cockpit, anders mag het toestel niet meer weg. :)

Daarna een bezoek aan de verkeersleiding in de toren. Aankomende vluchten worden in 3 delen afgehandeld. Allereerst is er Rotterdam Approach, (overigens gestationeerd in Amsterdam) die de toestellen naar de CTR (Control Zone) van Rotterdam loodst. Vervolgens wordt de vlucht overgedragen aan Rotterdam Delivery, die de juiste aanvliegroutes en start/landingsvolgorde bewaakt. Tot slot is er Rotterdam Tower, die de afhandeling van taxiën en klaringen verzorgd. De twee heren hebben een prachtig uitzicht over het vliegveld, met zicht naar de skyline van Rotterdam en Delft. Van de schermpjes mocht ik helaas geen foto's maken, maar het is net 'Flight Control' (verslavend iPhone en iPad spelletje) in het echt.

Open Clubdag

Gisteren was er de jaarlijkse open dag op de vliegclub. Er was een heel programma in elkaar gezet met ontvangst met koffie en lunch door Casper, een rondrit per bus over de luchthaven en natuurlijk rondvluchten met de kisten van de club. Er waren een hoop geinteresseerden en een hoop vrijwilligers. Heel gezelli dus. Wim was er met zijn flightsim club en een behoorlijk professioneel nagebouwde cockpit.

Ook zelf nog even de lucht ingeweest. Reinier, bijna 2m lang, lest zelf op een Cessna, maar voor een steile bocht moet hij zijn benen uit het raampje hangen, anders haalt de stuurknuppel de benodigde uitslag niet. Hij wilde het daarom even proberen op een Piper. Steve, een grote, kale, 'African-Englishman' en zelf beroepsvlieger, wilde hem wel even mee naar boven nemen. Dan zijn passagiers snel gevonden en een half uur later zat ik achterin de PH SVP op runway 06. Na een Hotel departure (zie vorige blogs voor uitleg) terug over de Nieuwe Waterweg, bij de Euromast links over de stad terug naar het veld. Prachtig!

Casper had weer heerlijk gekookt, dus maar weer hapje meegegeten, met extra frietjes ;) Wat een topdag.

Rondje Zeeland

Net terug uit New York. De beste remedie tegen een kater is weer drinken. Misschien is de beste remedie tegen een jetlag wel weer gaan vliegen. Dus... waar wachten we op?

Deze keer maar eens een Robin proberen, de PH SVM of Papa Hotel Sierra Victor Mike. Zoals gezegd met joystick en glazen dak. Cool! Dit is ook een dubbelles met Ernst, dus gelijk maar internationaal. Naast Middelburg ligt vliegveld Midden Zeeland (EHMZ). Deze les krijgen we van Margerite, stewardess bij onze nationaal-Franse trots. Ik vlieg heen van baan 06 via Hotel, Ernst terug op 24 via Romeo. Onderweg mag ik zelf beetje bochtjes vliegen, preferably zonder hoogteverlies. Na een paar bijna duikvluchten gaat dat best redelijk. Valt me op hoe makkelijk je kan navigeren bij mooi weer. Je ziet de landkaart letterlijk voor je, dus met mijn kaartleeservaring moet dat best lukken. Jammer alleen dat de landkaartkleurtjes in het echt niet kloppen, de baan van EHMZ is een grasbaan, dus helemaal niet paars en daarom moeilijk te vinden tussen de andere weilanden.

Na een landing door Margerite over de groene taxi baan (alles naast de runway pionnetjes is taxi way) parkeren voor het cafe voor een drankje en het indienen van het vluchtplan voor de terugreis als passagier, voor het maken van leuke fotootjes van Rotterdam bij zonsondergang.

De eerste les... (nu echt)

Het begon te jeuken. In de theorielessen werden vliegprestaties besproken, maar ik had er geen gevoel bij. De tijd was rijp voor het starten van de praktijkopleiding. Er staat prive een tripje naar New York gepland, maar kan niet meer wachten met de vliegles tot daarna. Ernst ook niet. Ernst is een mede cursist waar het mee klikt. We hebben besloten om, als het agendatechnisch zo uitkomt, met elkaars les mee te vliegen als passagier. Zo krijg je ook de uitleg voor de ander nog een keer te horen en leer je hopelijk van elkaars foutjes. Ook geeft het als passagier meer tijd om eens rustig de werking van alle metertjes te bekijken in de vlucht, omdat je zelf niet naar buiten hoeft te kijken. Wanneer we de lessen achter elkaar zetten, geeft dat een bloktijd van 4 uur, en een vliegtijd van 3 uur. Zo kan je ook wat verder weg en hoeven we niet alleen rond Rotterdam te blijven.

Nou, daar gingen we. Geen aswolk te bekennen. Eerst maar even een vluchtplan indienen bij de verkeersleiding. Dan weten ze waar ze de 'search and rescue' moeten starten als we niet aankomen. Ook kunnen ze hiermee de vertrek en aankomst momenten van alle kisten beter plannen en separeren.

De PH SVI of Papa Hotel Sierra Victor India in radiotaal stond netjes geparkeerd. Dat is een van de Pipers. Eerst maar kijken of alles er nog aanzit na de vorige gebruiker... de pre-flight inspection. Vleugels...check, propellor... check, benzine... no check. Te weinig voor onze vlucht. Dat wordt tanken bij het fuel station. Toen ging alles wat snel, want daarop hadden we niet gerekend en volgens het vluchtplan moesten we zo de lucht in. Geen idee wat er daarna allemaal gebeurde, maar een paar minuten later stonden we op runway 24. De oplettende lezer weet dat Rotterdam maar 1 baan heeft, maar die is natuurlijk wel in twee richtingen te gebruiken. Daarom hebben de runways altijd een naam die correspondeert met de richting van de baan op het kompas. Rotterdam heeft daarmee twee banen: 060 en 240, afgekort tot 06 en 24. 24 is in de richting van de A13.

Na de take off rechtdoor naar Hoek van Holland (punt Hotel), toen rechterbocht en langs het strand naar Scheveningen en Katwijk. Weer rechts naar Zoeterwoude, Gouda en via Moordrecht (punt Mike) en de spoorlijn weer naar 'het veld'. Onderweg beetje gevoeld aan de controls en de kleine uitslag die je maar nodig hebt om de boel in beweging te krijgen. De arrival ging ook een beetje snel, met flaps en radio clearance. Dat zal ik later wel gaan begrijpen, hoop ik. Anyway, m'n eerste vlucht zat er al op. Gelukkig kon ik direct daarna met Ernst mee, voor een rondje Ridderkerk (punt Romeo) departure, rechtsaf naar de Moerdijk, water volgen naar zee en bij Hotel weer naar de baan.

Wij kwamen allebei met een enorme smile uit het toestel, smaakt naar meer...

De Vloot

Op de vliegclub praten we niet over vliegtuigen, maar over kisten. De club heeft er 18 van verschillende soorten en maten.

Zo zijn er de Robins, van Frans fabrikaat (en uitspraak). Die hebben we in benzine en diesel uitvoering. Het leuke aan de Robins vind ik de joystick besturing, snelle reactiesnelheid op de besturing en het glazen dak, waardoor je goed zicht naar buiten hebt. Niet geheel onbelangrijk, want buiten de CTR (control zone) van Rotterdam wordt geen verkeerleiding gegeven met scheiding van verkeer, je moet dus zelf uit je doppen kijken.

Dan zijn er de Pipers, van Amerikaans fabrikaat. Zoals een goede Amerikaan betaamt wat groter en luxueuzer uitgevoerd, met meer metertjes, maar dan helaas ook minder zicht naar buiten omdat het dashboard groter moest om al die metertjes in te zetten. De Pipers hebben een echt vliegtuigstuur en zijn wat zwaarder en trager, maar ze lijken wel wat degelijker.

Dan heeft de club nog een aantal Cessna's. Dat zijn de kisten met de vleugels boven de cabine. Deze zijn wat makkelijker en goedkoper om te vliegen en geven voor passagiers achterin ook voldoende zicht naar beneden, omdat ze niet op de vleugels kijken. Helaas zijn ze ook wat krapper en mogen je passagiers niet te zwaar zijn, anders komt ie niet los. Tot slot is er nog een verdwaalde Diamond, een luxueuze Luxajet voor de posh-zakenreisjes en een aerobatics Robin, die zo gebouwd is dat je er kunstjes mee mag doen, zoals 90 bochten, op z'n kop vliegen en loopings enzo. Achteruit vliegen lukt nog net niet, zie hiervoor een eerder blog over aerodynamica.

Omdat elke kist anders is, en je checklisten e.d. uit je hoofd moet leren, is het aan te raden om op 1 type kist de opleiding te doen. Je krijgt dan een brevet met een aantekening voor dat type vliegtuig. Na het behalen van je brevet kun je je door een examinator laten 'uitchecken' op een ander type kist. Doe je dat goed, krijg je er een aantekening bij, dat je die kist ook mag besturen.