Deuk in het gras

Gisteren echt een topvlucht gehad! Lekker weertje, goed zicht en bijna geen wind. Heerlijk, gezien de vorige vlucht. Weer naar Midden Zeeland.

De takeoff ging lekker, geen geslinger meer tussen het stippellijntje door, en een relaxte vlucht met wat oefeningetjes.

Circuit van EHMZ in, dalen, snelheid terugbrengen, indraaien tussen de boerderijtjes door, flaps omlaag, final approach, nog een flapje erbij, goed mikken, over de bomen, ohohohoh... spannend... Boven de threshold (begin vd baan) gas dicht, neusje omhoog... touch down!!! Jeeeah, zelf geland, maareh, geen tijd... doorstart... vol gas, flaps standje terug, snelheid maken, stick trekken en voor de camping wegdraaien... wow! cool!


En dat nog 3x. Wat een supergevoel zeg! Meer meer meer!
Met een smile van oor tot oor smaakte het Zeeuwse visje nog lekkerder. Binnenkort terug voor meer Touch&Go's! (Gratis op EHMZ op maandagen)
Dit is kicken!

Diana Woei

De vlucht van vorige week was dra-ma-tisch. Ernst zou naar EHMZ (Midden Zeeland) vliegen en ik terug. Het lag zeker niet aan de vliegskills van mijn vliegbuddy hoor, maar het weer was tegen de clublimieten aan. Het zicht was goed, maar er waren flinke windvlagen van 25 knopen. Windvlagen zijn niet te anticiperen en heel sterk, dus je wordt gewoon weggeblazen. Bij het opstijgen vlogen we halverwege het asfalt er al naast en de klim was nogal hobbelig. En dat was voor Danny achterin niet echt lekker. Bij het oplijnen voor de landing werden we weggeblazen en moest Ernst keihard vechten tegen de wind om weer voor de baan te komen. Dat lukte hem wel, maar toen zaten we nog zo hoog dat het halve weiland (Midden Zeeland heeft een grasbaan) al onder ons door was gegaan. In plaats van een go around besloten we maar gelijk terug te vliegen naar Rotterdam, want dit was iets te veel van het goede voor les 6 en je eerste eigen landing. Geen terugvlucht door Danny dus, maar daar was ik niet zo heel rouwig om. Daar aangekomen bleek dat de Boeings van Transavia er ook moeite mee hadden hoor. Vandaag wel geleerd dat de wind respect verdient en dat de clublimieten er niet voor niets zijn. Bravo Ernst, als ik de piloot was, ik had vast halverwege uitgestapt.

Brazilie (3)

Iberia had een webcam geinstalleerd in het staartstuk, waardoor we de departure vanaf Rio van onze Airbus live konden volgen op de schermpjes in het toestel.

Brazilie (2)

Ik durf het bijna niet te vragen, maareh, mag ik even...

Brazilie is een enorm land, waar je uren kunt vliegen over akkers of oerwoud: met je eigen Piper natuurlijk. Helaas heb ik nog geen brevet, of een vliegtuig, dus ik mocht alleen maar poseren.

Brazilie (1)

"I'm on my way to Rio
The place I want to be

Rio
De Janeiro
Rio ohoh
Land of sun, samba and wine

Do you believe in love
Do you believe in happiness
Come with me to Rio" (Maywood, 1981)

Dit is dan wel een blog over het behalen van mijn vliegbrevet, maar mss mag ik mijn vliegtuiggerelateerde vakantietopics hier ook kwijt?

Zie hier Rio de Janeiro vanuit de lucht. Wat een vette stad! Zoek de Suikerberg en het Christusbeeld.

"Ik ben al eens meegeweest"

Zo dacht ie eronder uit te komen. "Ik heb Dan z'n eerste vliegles kado gegeven en toen ben ik al meegeweest." Tja, zo makkelijk komt ie er niet vanaf. Geen popel-reactie dus, van Arjan, op mijn vraag of ie meeging, maar afhaken kon ie ook niet.

Daar sta je dan, aan het begin van runway 24, voor je eerste eigen departure. Rustig vol gas en met je voetenstuur op de baan blijven. Dat bleek iets moeilijker dan gedacht. Beginners (aangenaam) hebben de neiging om aan de midden stippellijn te willen kleven, dus je gaat als snel bijsturen. Hoe harder je gaat, hoe minder voetenstuur je nodig hebt, maar dat weet je pas na de eerste keer :) Een bijstuuractie werd al snel een overstuuractie, en vereiste dus een tegenstuuractie. Kortom: we gingen dus als een dronken aardbei al slalommend tussen de stippellijntjes over de baan. Dan maar omhoog. Lichtjes aan de stick trekken en los kwamen we. Dat was nog niet helemaal vlekkeloos, maar al wel cool om te doen. Geeft toch even een adrenalinekick.

Bij Hotel eruit, op zoek naar de kust, maareh, er was niet veel te zien. Beetje milky allemaal: alsof je door een witte waas vloog. De oefeningen als slow flight, bochtjes maken, stijgen en dalen gingen best redelijk, maar aan de horizon had je niets om je te orienteren. Nu ken ik rond Rotjeknor redelijk de weg, maar na een paar bochtjes was ik compleet de weg kwijt, terwijl we echt boven bekend terrein waren. Zo zie je maar dat je zelfs met zicht op de grond gewoon kunt verdwalen.