We are not alone!

Je hoort wel eens verhalen van piloten over waarnemingen van UFO's. Over metaalachtige en schotel- of balvormige objecten die met een onwaarschijnlijke snelheid door de lucht bewegen, of abrupt stoppen en verdwijnen. Die verhalen worden altijd afgedaan als kulverhalen, met een bijbehorende verklaring dat de piloot dronken, doodmoe of overwerkt was na een lange vlucht.

Nou, beste lezers, ik was vandeweek niet dronken, niet moe en zeker niet overwerkt en toch heb ik mijn eerste UFO gezien. We are not alone!
Het ging zo:
Ik had een lesje geboekt bij Mike Mike. De eerste na Valery en mijn zomervakantie. Het was dus zo'n 6 weken na mijn vorige vlucht, dus ik moest er weer even inkomen. (lees: flaps vergeten op te trekken na de start) We tuften daar lekker door de Control Zone op een Romeo departure (langs de A20, A16 en over de Brienenoordbrug naar Ridderkerk) en namen de weekbelevenissen door. We vlogen niet heel hard, ik had tenslotte de SVM mee, en dat is nou niet bepaald een vlugge. Scannend naar ander verkeer dat me tegemoet kan komen, zie ik recht boven de Brienenoordbrug ineens een voorwerp op me af komen. Ik geef een por naar rechts, sla Mike d'r bril bijna van d'r neus en wijs dat ding aan. Het leek op een metalen ovale bal van zo'n 30cm doorsnede. Op een hoogte van zo'n 1.300 voet leek het horizontaal naar het noorden te vliegen. Ik kijk Mike aan, die al bezig was met het maken van een spandoek: "ET welcome back!" deden vervolgens allebei een check of geen van beiden nog binnen de bottle to throttle periode zat, en toen besloot ik toch de toren maar even in te lichten. Na een kort moment waarop ze zich vast te pletter hebben gelachen, ging de verkeerleider er toch serieus op in. Hij dacht even na en kwam met de verklaring dat het een weerballon moet zijn geweest. Case closed.
Na een vlucht met iets wat door moest gaan voor steile bochten, slow flight en een paar noodlandingen deed ik m'n verhaal op de club aan RDW, VDK en OLL die de volgende vlucht met Mike hadden geboekt. Ook daar vreemde blikken en vragen of het de avond ervoor gezellig was geweest.

De volgende dag kwam RDW er toch nog op terug. Via inside information was hem ter oren gekomen dat de platte petten brigade experimenteert met kleine vliegende surveillance camera's om niet elke keer een dure heli de lucht in te sturen. Begrijpelijk, maar dan moet dat ding wel een transponder krijgen, zodat hij op de radar van de verkeersleiding te zien is! Als je zo'n camera met 200 knotsen snelheidsverschil op je prop krijgt, is dat als een birdstrike van een olifant.

Een beter excuus om weer even naar de verkeerstoren te gaan kwam er niet, dus wij naar boven (via de boys van de Havendienst natuurlijk) en het verhaal en de vermoedelijke verklaring uitgelegd. Hij bleek nog feller dan ik en begon meteen te zwaaien met de formulieren voor een luchtvaartincident. Kennelijk was er al vaker een afstemincidentje geweest met de kee-el-pie-die. Ff afwachten maar.

Helaas wel mn (eerste) UFO sighting naar de knoppen. Maar ik weet t zeker: The truth is out there

Mini-serie Yuppenweek: Goed Rendement met VdK

Mensen die me kennen, weten dat ik gemakkelijk praat. Zo gemakkelijk zelfs dat ik maar doorratel. Daar ligt ook de basis van dit blog: ik typ gewoon een eind weg. Vincent is er zelfs nog beter in. Wanneer je hem voor een kwartje een vraag stelt, krijg je voor een knaak antwoord. Goed rendement toch? Vraag hem naar z'n medical en je krijgt zelfs voor vijf euro antwoord. :) Hieronder voor eens en altijd, of tot je er weer naar vraagt, zijn relaas over z'n medical en over Saint Valery. Wat een kleurrijke aanwinst voor het Squadron! Glad to have you on board!

***

Daar is die dan eindelijk. Het langverwachte blog van Victor Delta Kilo. Lieve mensen, mijn oprechte excuses voor de vertraging. Vanwege het feit dat ik voor een maand naar Vietnam ben gegaan direct na St.Valery, heeft dit blog even op zich moeten laten wachten.

Maar nu St. Valery. Voor een aantal van het 070- squadron alweer voor de tweede keer. Ik ga eerst even een heel eind terug in de tijd. Namelijk de periode dat ik een hold (standby in RT) kreeg vanwege het feit dat mijn ogen niet goed genoeg bleken te zijn om überhaupt te mogen vliegen. Wat gebeurt er nu in hemelsnaam dacht ik. Er was iets met mijn ogen aan de hand wat ze bij de vliegmedische keuring niet konden achterhalen. Valt zo in ene mijn droom in duigen? is even in mij opgekomen.

Maar dan kennen ze Victor Delta Kilo nog niet. 'Opgeven' komt in mijn vocabulaire absoluut niet voor. En zo maakte ik op oudejaarsdag 2009 een afspraak met oogziekenhuis Rotterdam waar ze binnen een dag met bepaalde apparatuur vast konden stellen (gelukkig) dat ik niets ernstigs had, maar wel een grote cylinderische afwijking, ook wel astigmatisme genoemd. De afwijking bleek zo hoog, dat zelfs met lenzen waarbij 100% zicht gehaald kon worden niet goed genoeg was voor de initiële keuring voor m'n medical. Nou, dan ben je wel even terug bij af. Maar goed, opgeven was natuurlijk geen optie zoals jullie inmiddels weten. En zo ben ik met diverse mensen gaan praten in de vliegwereld in de hoop dat er op een gegeven moment iemand bij zou zitten die meer weet en mij verder kon helpen. Vliegen heb ik toentertijd even wat geminderd. Ik was technisch gezien toe aan solo maar vanwege het ontbreken van m'n medical mocht ik niet alleen weg. Uiteindelijk heeft Yvonne Somers mij de fantastische tip gegeven om contact op te nemen met *** (piep over de reclame heen) opticiens. Vervolgens ben ik door hem weer doorverwezen naar Dr. Luger van *** (wederom piep) in Delft. Uit onderzoek bleek al snel dat hij het aandurfde met mijn ogen om ze te laseren. En daar ging ik dan zes weken later op 11 mei 2010. Wat vond ik dat eng zeg. Maar goed, geen keus. Gewoon doen. Het is voor een goed doel zullen we maar zeggen. Het herstel ging zo voorspoedig. Dr. Luger was er zelf ook verbaasd over. Na twee weken zag ik al beter dan ik ooit had ervaren: Wow. Het herstel zou zo'n drie tot zes maanden in beslag nemen. Hoe meer de tijd verstreek, des te meer vertrouwen Dr. Luger kreeg dat het wel goed zou komen met mijn goedkeuring. Victor Delta Kilo zou gewoon kunnen vliegen. Niets ervan afkeuren.

Lieve mensen, de reden dat ik dit vertel is om de ogen te openen (passend woordgrapje) bij andere mensen die misschien deze droom wel laten varen terwijl dat dit helemaal niet nodig is. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Wel zeg ik erbij dat veel mensen die heel veel voor mij betekenen, mij continue hebben gesteund in dit avontuur. Onder andere Immy, inmiddels mijn vrouw die vrij nam of thuis werkte om voor me te zorgen de eerste week. Oscar Lima Lima die mij keer op keer ophaalde en wegbracht naar het ziekenhuis en daar ook vrij van werk voor inplande. En niet te vergeten de rest van het 070-Squadron die altijd met mij meeleefde en natuurlijk mijn instructeur Victor Quebec. Jongens ontzettend gaaf om jullie in mijn leven te hebben.
Uiteindelijk drie maanden na de behandeling heb ik mij opnieuw laten keuren en kreeg ik dat oh zo belangrijke roze papiertje, de vliegmedische keuring thuis gestuurd.
Yoehoeeeeee, Victor Delta Kilo wordt piloot. Ik heb toen mijn laatste theoretische examens afgerond en ben vanaf februari dit jaar elke week gaan vliegen. Inmiddels zit ik op een kleine 50 uur waarvan 12 uur solo.

En toen gingen we alweer voor de tweede keer naar Saint Valery. Te beginnen dat ik eigenlijk zou gaan rijden naar Frankrijk maar dat ging niet door. Eerst Rijksdienst voor het Wegverkeer en later le roi hingen aan de telefoon of ik met de Victor India India (een Vans RV 7 toestel) mee wilde vliegen naar Saint Valery. Daar hoefde ik natuurlijk niet over na te denken. Een zelfgebouwde aerobatical kist waar ik al eerder in had gevlogen. Een fantastische ervaring kan ik jullie lezers vertellen. Ik heb de gehele vluchtvoorbereiding gedaan en zo gingen we airborne vanuit EHLE naar LFOS met een tussenlanding in LFAT. Total Estimated Time ruim twee uur. Bij de tussenlanding Oscar Lima Lima gesmsd en zo kwamen we het luchtruim van Saint Valery binnengevlogen met het gehele 070-Squadron 'hangend' in de lucht, allemaal in een eigen kist circuitjes draaien om ons binnen te loodsen en veilig te laten landen.
Ik voelde me als een koning die ontvangen werd op luchthaven Saint Valery, La France. Eerst even laten zien wat onze kist zoal kon en toen zoals het hoort het circuit ingedraaid en vervolgens de landing ingezet. Eigenlijk was de bedoeling DannyAirways voor ons te hebben in de lucht die ons zou intercepten richting luchthaven Saint Valery om ons binnen te halen. Maar ja, dan vlieg je met de Victor India India die gemiddeld een ground speed vloog van 150 knotsen. We waren er dus wat sneller dan Danny Airways verwachtte. Maar neemt niet weg dat ik mij meer dan welkom voelde. 
Eindelijk was het avontuur om zelf te vliegen in La France voor mij ook begonnen. Vorig jaar zat ik nog in mijn herstelperiode. Toen heb ik wel gevlogen maar helaas nog niet solo. Het zag er wel al naar uit dat het goed zou komen maar ik moest nog wel mijn herstel uitzitten.
Mijn doelstelling dit jaar voor Saint Valery was om mijn verplichte solo uren vol te maken en om alle variaties van touch and go's te oefenen. Daarvan kun je er nooit voldoende geoefend hebben. Nou, met de circa 70 touch and go's die ik heb gemaakt, zou ik kunnen zeggen "mission accomplished".

Ps. Ogen schijnen erg lang door te herstellen. Wel bij de een langer dan bij de ander. Ik zit inmiddels op 130% zicht. Dat betekent 30% meer zicht dan gemiddeld. Ik zie gewoon beter dan mijn vrouw. Haha, ik was altijd kippig vergeleken met haar voor de laserbehandeling.

Mini-serie Yuppenweek: Circuitjes vliegen: Welke vlieger is er niet groot mee geworden?

Tijd voor de volgende aflevering van Yuppenkamp. Dit is de bijdrage van Zulu. Scherp geschreven, en oh zo true.

*****

Daar stonden we weer, ’s-morgens vroeg om iets over negenen, bij de aeroclub van St. Valery waar wij, zoals gebruikelijk, niet de allereersten waren. Dat laatste was vooral te wijten aan het feit dat een aantal squadron-leden niet mag worden gerekend tot het type ochtendmens waarvan de heersende opvatting is: het kan mij niet vroeg genoeg zijn. Voor een aantal onder ons kon het namelijk bijna altijd tè vroeg zijn. Daarnaast werd steevast volgehouden dat de rit van het huisje naar het veld niet langer dan een kwartiertje duurde, terwijl de werkelijke reistijd dichter tegen een half uur aanzat, behalve op de momenten dat de lokaal geldende snelheidsbeperkingen niet in km/u maar in kts/u werden gelezen. Dat deze navigatiefout nooit uit de dagelijkse nav plannen werd gehaald is opmerkelijk te noemen omdat alle squadron leden het koers-tijd navigeren inmiddels uitstekend onder de knie hadden.Deze donderdag was echter niet zomaar een dag voor het 070-squadron; vandaag zou Victor Delta Kilo namelijk binnenkomen op de Victor India India (PH-VII): een fantastische RV7 experimental waar menigeen even mee ‘in de lucht zou willen hangen’. De India zou echter pas ’s avonds aankomen en dit liet ruimte voor de reeds gearriveerde leden om zich verder te bekwamen in het circuitjes vliegen, ofwel opstijgen, een mooi rechthoekje vliegen, vervolgens het toestel keurig op de baan zetten en weer in take-off brengen. Alle leerlingen maken zo veel landingen (touch-and-go landings), zowel in de opleiding als na hun brevettering. Circuitjes vliegen: Welke vlieger is er niet groot mee geworden?
St Valery is een groen, ongecontroleerd veld, zeg maar een grasbaan die voor een periode van twee weken volledig was geconfisceerd door de Vliegclub Rotterdam, en dat is niet hetzelfde als circuitjes draaien op EHRD (Rotterdam Airport), waar alles orderlijk en onder strakke leiding en toeziend oog van de Tower verloopt. In St Valery was het aan ons zelf om onze posities te melden en te luisteren waar het andere verkeer zat. Daarmee was het ook een goede oefening in het helder en tijdig communiceren, zeker omdat we als squadron bedacht hadden allemaal tegelijk in het circuit te hangen.
Ik vloog, zoals altijd, met de door mij zeer gewaardeerde PH-HGO (Cessna 152) maar realiseerde mij ook direct dat ik daarmee de minste PKs en knopen onder de kap had. Dit was in het begin geen probleem, maar op een gegeven moment werd het toch wat krap op downwind met een Pijlsnelle Piper en een evenzo Rappe Robin achter mij aan. Het is een beetje als een BMW en een Alfa Romeo achter een oude Daf (en een streng inhaalverbod). Toen ik ook nog mijn downwind leg moest verlengen als gevolg van een full-stop en backtrack (= terugtaxien over de landingsbaan) van een andere kist werd het helemaal acrobatiek om alle kistjes op veilige afstand, binnen acceptabele snelheidslimieten, in het circuit te houden! Extending downwind to the powerlines. Zelden zullen zoveel positiemeldingen in zo een korte tijd op de frequentie van St. Valery zijn doorgegeven. Daarvoor werd het squadron overigens wel gecomplimenteerd door Mike Mike! Leuk om te weten is dat alle vliegvelden in de omgeving zonder Tower op dezelfde frequentie zitten. Het moet voor hen geklonken hebben alsof er weer een invasiemacht in Normandie was, nu door de Hollanders :)

Na het draaien van een hele hoop circuitjes heb ik die dag nog een prachtige solo overlandvlucht kunnen maken over Fecamp, Etretat, Yvetot en het veld. Hierbij horen ook gepaste complimenten aan de organisatie die daarvoor toestemming bij de Franse authoriteiten hadden geregeld. Het viel mij overigens op hoe behulpzaam de Franse verkeersleiding was, zowel met betrekking tot informatie over ander verkeer alsook het naderen van gecontroleerd gebied.Na reeds heel wat uren gemaakt te hebben die dag zat ik samen met de andere leden weer ontspannen aan de rand van het veld vliegtuigjes te bekijken en toekomstplannen uit te werken (van het uitzetten van een mooie buitenlandvlucht tot het opzetten van een eigen vliegveld) zoals wij dat eigenlijk elke dag deden. Maar ineens werden wij opgeschrikt door een telefoontje uit Le Touquet, een veld niet al te ver van St. Valery: De Victor India India stond op het punt van vertrek en zou over niet al te lange tijd aankomen op ons veld. Dit was de melding waar wij als 070-squadron de hele dag op hadden gewacht! We lieten onze Orangina’s en terrasstoelen voor wat ze waren, grepen naar onze uitrusting en snelden naar onze kisten! Als ware het oorlogstijd, renden we synchroon naar onze kisten. Die moesten en zouden de lucht in voordat de Victor India India het veld zou naderen! Zoals Le Roi reeds vele malen had gezegd die week: ‘Schiet op! Die kisten moeten niet aan de grond staan, die moeten vliegen!’. Het moge duidelijk zijn dat het hier een vriendelijke missie betrof. Het squadron wilde Victor Delta Kilo, die tot zijn grote verdriet tot en met woensdag had moeten werken, een warm welkom heten op het veld en hoe doe je dat beter dan in de lucht op de lokale frequentie 123.50? We pakten snel onze circuitjes weer op, alle ongemakken van langzame kistjes en invoegend verkeer op de koop toenemend, totdat een ons welbekende stem zich plotseling op de radio meldde: ‘de Papa India India is approximately 10 miles North of St Valery’. Dit werd met vele Bonjours, Welkoms en dubbele klikjes over de radio beantwoord. St Valery Tower bleek opeens wel te bestaan en bevestigde ontvangst met de fameuze woorden: ‘Papa Hotel Victor India India’ (even wachten)... ‘Bravo India Lima Lima hier’ (langzaam uitspreken – anders begrijpen die Fransen er weer helemaal niets van – )...’Papa Hotel Victor India India...Bravo India Lima Lima hier’ (herhalen kan ook nooit kwaad).... Frans of niet Frans, dit was waarschijnlijk abacadabra voor iedereen die had afgestemd op 123.50 en ergens in Noord West Frankrijk in de lucht hing... behalve voor ons natuurlijk!
Vervolgens liet Le Roi weten dat hij blij was met de aankomst van de India, tenslotte een kist die door hem ooit was ingevlogen in Rotterdam en op deze vlucht werd bestuurd door René Bubberman, die voor deze gelegenheid de oude mariniersoverall van de oude ijzervreter had aangetrokken. Niet veel later zagen we een klein zwarte stipje snel groter worden en snel daaropvolgend voegde de India in op downwind. Na nog enkele hartelijke woorden over de radio besloten we één voor één weer runway vacated te melden. Immers, na een dag vliegen, waarbij ik toch een mooie drie-en-een-half uur heb kunnen bijschrijven in mijn logboek, werd het tijd om welverdiend van de Franse keuken te gaan genieten, zodat wij ons de volgende dag, na een kwartiertje rijden, gewoon weer om negen uur, of misschien ietsje later, op St. Valery konden melden!