Mensen die me kennen, weten dat ik gemakkelijk praat. Zo gemakkelijk zelfs dat ik maar doorratel. Daar ligt ook de basis van dit blog: ik typ gewoon een eind weg. Vincent is er zelfs nog beter in. Wanneer je hem voor een kwartje een vraag stelt, krijg je voor een knaak antwoord. Goed rendement toch? Vraag hem naar z'n medical en je krijgt zelfs voor vijf euro antwoord. :) Hieronder voor eens en altijd, of tot je er weer naar vraagt, zijn relaas over z'n medical en over Saint Valery. Wat een kleurrijke aanwinst voor het Squadron! Glad to have you on board!
***
Daar is die dan eindelijk. Het langverwachte blog van Victor Delta Kilo. Lieve mensen, mijn oprechte excuses voor de vertraging. Vanwege het feit dat ik voor een maand naar Vietnam ben gegaan direct na St.Valery, heeft dit blog even op zich moeten laten wachten.
Maar nu St. Valery. Voor een aantal van het 070- squadron alweer voor de tweede keer. Ik ga eerst even een heel eind terug in de tijd. Namelijk de periode dat ik een hold (standby in RT) kreeg vanwege het feit dat mijn ogen niet goed genoeg bleken te zijn om überhaupt te mogen vliegen. Wat gebeurt er nu in hemelsnaam dacht ik. Er was iets met mijn ogen aan de hand wat ze bij de vliegmedische keuring niet konden achterhalen. Valt zo in ene mijn droom in duigen? is even in mij opgekomen.
Maar dan kennen ze Victor Delta Kilo nog niet. 'Opgeven' komt in mijn vocabulaire absoluut niet voor. En zo maakte ik op oudejaarsdag 2009 een afspraak met oogziekenhuis Rotterdam waar ze binnen een dag met bepaalde apparatuur vast konden stellen (gelukkig) dat ik niets ernstigs had, maar wel een grote cylinderische afwijking, ook wel astigmatisme genoemd. De afwijking bleek zo hoog, dat zelfs met lenzen waarbij 100% zicht gehaald kon worden niet goed genoeg was voor de initiële keuring voor m'n medical. Nou, dan ben je wel even terug bij af. Maar goed, opgeven was natuurlijk geen optie zoals jullie inmiddels weten. En zo ben ik met diverse mensen gaan praten in de vliegwereld in de hoop dat er op een gegeven moment iemand bij zou zitten die meer weet en mij verder kon helpen. Vliegen heb ik toentertijd even wat geminderd. Ik was technisch gezien toe aan solo maar vanwege het ontbreken van m'n medical mocht ik niet alleen weg. Uiteindelijk heeft Yvonne Somers mij de fantastische tip gegeven om contact op te nemen met *** (piep over de reclame heen) opticiens. Vervolgens ben ik door hem weer doorverwezen naar Dr. Luger van *** (wederom piep) in Delft. Uit onderzoek bleek al snel dat hij het aandurfde met mijn ogen om ze te laseren. En daar ging ik dan zes weken later op 11 mei 2010. Wat vond ik dat eng zeg. Maar goed, geen keus. Gewoon doen. Het is voor een goed doel zullen we maar zeggen. Het herstel ging zo voorspoedig. Dr. Luger was er zelf ook verbaasd over. Na twee weken zag ik al beter dan ik ooit had ervaren: Wow. Het herstel zou zo'n drie tot zes maanden in beslag nemen. Hoe meer de tijd verstreek, des te meer vertrouwen Dr. Luger kreeg dat het wel goed zou komen met mijn goedkeuring. Victor Delta Kilo zou gewoon kunnen vliegen. Niets ervan afkeuren.
Lieve mensen, de reden dat ik dit vertel is om de ogen te openen (passend woordgrapje) bij andere mensen die misschien deze droom wel laten varen terwijl dat dit helemaal niet nodig is. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Wel zeg ik erbij dat veel mensen die heel veel voor mij betekenen, mij continue hebben gesteund in dit avontuur. Onder andere Immy, inmiddels mijn vrouw die vrij nam of thuis werkte om voor me te zorgen de eerste week. Oscar Lima Lima die mij keer op keer ophaalde en wegbracht naar het ziekenhuis en daar ook vrij van werk voor inplande. En niet te vergeten de rest van het 070-Squadron die altijd met mij meeleefde en natuurlijk mijn instructeur Victor Quebec. Jongens ontzettend gaaf om jullie in mijn leven te hebben.
Uiteindelijk drie maanden na de behandeling heb ik mij opnieuw laten keuren en kreeg ik dat oh zo belangrijke roze papiertje, de vliegmedische keuring thuis gestuurd.
Yoehoeeeeee, Victor Delta Kilo wordt piloot. Ik heb toen mijn laatste theoretische examens afgerond en ben vanaf februari dit jaar elke week gaan vliegen. Inmiddels zit ik op een kleine 50 uur waarvan 12 uur solo.
En toen gingen we alweer voor de tweede keer naar Saint Valery. Te beginnen dat ik eigenlijk zou gaan rijden naar Frankrijk maar dat ging niet door. Eerst Rijksdienst voor het Wegverkeer en later le roi hingen aan de telefoon of ik met de Victor India India (een Vans RV 7 toestel) mee wilde vliegen naar Saint Valery. Daar hoefde ik natuurlijk niet over na te denken. Een zelfgebouwde aerobatical kist waar ik al eerder in had gevlogen. Een fantastische ervaring kan ik jullie lezers vertellen. Ik heb de gehele vluchtvoorbereiding gedaan en zo gingen we airborne vanuit EHLE naar LFOS met een tussenlanding in LFAT. Total Estimated Time ruim twee uur. Bij de tussenlanding Oscar Lima Lima gesmsd en zo kwamen we het luchtruim van Saint Valery binnengevlogen met het gehele 070-Squadron 'hangend' in de lucht, allemaal in een eigen kist circuitjes draaien om ons binnen te loodsen en veilig te laten landen.
Ik voelde me als een koning die ontvangen werd op luchthaven Saint Valery, La France. Eerst even laten zien wat onze kist zoal kon en toen zoals het hoort het circuit ingedraaid en vervolgens de landing ingezet. Eigenlijk was de bedoeling DannyAirways voor ons te hebben in de lucht die ons zou intercepten richting luchthaven Saint Valery om ons binnen te halen. Maar ja, dan vlieg je met de Victor India India die gemiddeld een ground speed vloog van 150 knotsen. We waren er dus wat sneller dan Danny Airways verwachtte. Maar neemt niet weg dat ik mij meer dan welkom voelde.
Eindelijk was het avontuur om zelf te vliegen in La France voor mij ook begonnen. Vorig jaar zat ik nog in mijn herstelperiode. Toen heb ik wel gevlogen maar helaas nog niet solo. Het zag er wel al naar uit dat het goed zou komen maar ik moest nog wel mijn herstel uitzitten.
Mijn doelstelling dit jaar voor Saint Valery was om mijn verplichte solo uren vol te maken en om alle variaties van touch and go's te oefenen. Daarvan kun je er nooit voldoende geoefend hebben. Nou, met de circa 70 touch and go's die ik heb gemaakt, zou ik kunnen zeggen "mission accomplished".
Ps. Ogen schijnen erg lang door te herstellen. Wel bij de een langer dan bij de ander. Ik zit inmiddels op 130% zicht. Dat betekent 30% meer zicht dan gemiddeld. Ik zie gewoon beter dan mijn vrouw. Haha, ik was altijd kippig vergeleken met haar voor de laserbehandeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten