De afsprong!

Ja, daar gaan we dan: het grote moment, de climax: het praktijkexamen. Misschien wat langdradig verhaal voor de lezers die niet vliegen, maar wel leuk voor mij om later nog eens terug te lezen. Even doorbijten dus.

Normaliter word je een examinator toegewezen. Daar heerst een zweem van mystiek omheen. Je moet de brief in je brievenbus afwachten, zelfs al wordt de brief getypt waar je bij zit. Anyway, bij mij niet. Bij mij kwam Jörgen, instructeur op onze vliegclub en in het dagelijks leven co (co-piloot) bij de Transmaffia op de club naar me toe. Ik had een paar weken ervoor op de BBQ verteld dat mijn examen eraan zat te komen en dat ik nog wel even met hem wilde vliegen voor last minute tips&trics. Dat had hij onthouden en hij had een beter plan: Hij wil graag zelf ook examinator worden en ook hij moet door brandende hoepels springen om zover te komen. Hij miste nog de bevoegdheid voor initiële afgifte van het brevet en moest daarom een examen afnemen, onder toeziend oog van zijn examinator. Hij vroeg me of dat mijn examen mocht worden.
Ik liet me geruststellen dat mijn examen daar niet strenger door zou worden en stemde in. Ik weet nu achteraf nog steeds niet of dat zo'n verstandige keuze is geweest.
Anywho, na een weekendje vol met aan het thuisfront beloofde quality time in Parijs, werd het tijd voor het finale nummer: de afsprong. Op onze maandelijkse squadronledenvergadering, ditmaal in snackbar de Koepel met special guest le roi himself, kreeg ik het telefoontje van Jörgen met de bestemming voor mijn vluchtvoorbereiding. Saint Hubert, in de Belgische Ardennen, dat werd mijn bestemming. Owkee, gaan we doen, zei ik nog vol vertrouwen, maar ik had nog geen idee waar dat lag. Terug aan tafel pakt VdK z'n iPhone en zoekt even op waar het ligt. Schiet hij keihard in de lach: Zo, lekkah, zegt ie op z'n Haags, en geeft me z'n phone. Pats: midden in 1 grote zee aan danger zones, restricted zones en prohibited zones, en om daar te komen moet je zigzaggen om de Control Zones van Antwerpen, Bruxelles en Liège. Slik! Danny niet blij. Ik krijg van iedereen bijval aan tafel dat dit toch wel aanzienlijk moeilijker is dan normaliter en de moed zakt me in de schoenen. Ik besloot het maar te zien als een uitlezen kans om een verpletterende eerste indruk te maken tijdens het examen.

Alles had ik netjes voorbereid: navigatieplan, gewichtsverdeling, luchtklassen, al die rode zones, Belgische specialiteiten, last-minute berichten en natuurlijk het weerbericht. Zo, eerste klap is een daalder. Jörgen kon er geen speld tussen krijgen en de tweede examinator hield veelal zijn mond. Bij de eerste twee woorden van een vraag, wist ik al waar hij heen wilde: persoonlijke limieten, Carburator VoorVerwarming, kofferinhoud etc. tsjakka, die zit.

Nu een stukje vliegen. Romeo departure, richting België. Ik was zo gefocussed op mn nav plan, dat ik wel wat dingetjes vergat: transponder pas aangezet boven de Moerdijkbrug, oeps, Amsterdam Information vergeten uit te luisteren op de radio, oeps. Dan maar goedmaken met Dutch Mill Information. Wanneer komt de uitwijk... Net ten zuidwesten van Breda: makkelijk herkenbaar met de A59 op de A16... Naar Midden-Zeeland wilde Jörgen. Goh, onverwachts... kaartjes van Seppe en Midden-Zeeland lagen al klaar. Koersje schatten: 272 graden, ten zuiden van Rucphen (skibaan ten zuiden van Seppe is mega goed te zien) en dwars door de gecontroleerde zone van vliegbasis Woensdrecht. Even netjes en beleefd vragen of je door hun airspace mag. Mooi. Minder blij was Jörgen met m'n vlucht zo lang boven open water van de Oosterschelde. Of ik toch iets meer naar de kant wilde, stel je voor dat de motor begint te haperen. Heeft ie wel gelijk in. Veerse meer opzoeken en klaar maken voor de landingen... De eerste ging heeeul belabberd. Shit man. Circuit niet mooi gevlogen, hoogte niet vastgehouden en veel te laag aan komen vliegen. Die moest over, en terecht. Dit maal circuitje (naar mijn idee) perfect gevlogen. Landing was ook mooi, lang geflared. Heel tevreden leek ie niet, en dat verbaasde me. Daarna een flapless, ging owkee, misschien iets te ver op de baan, maar die Robins flaren als een gek met 75 knopen. Ze dalen gewoon niet. De derde was een precision landing, met 65 knopen, precies op de threshold. Weer mooi circuitje en langzaam aan komen vliegen. Dit ging m worden... Prachtig... Maar nee, krijg ik een wave off opdracht (afbreken van de landing). Jammer hoor, ik had hem anders echt precies goed neergezet. Wave off ging goed, en aan het eind van de runway trok Jörgen het gas dicht: motorstoring after take off. Die had ik niet verwacht nog en ik raakte in de war. Veldje zoeken ging niet zo lekker. Zelfs nog even de stall warning gehoord voor een te hoge neusstand... Veldje had ik wel gehaald overigens. Ik was hierdoor zo uit m'n doen, dat ik niet meer wist of ik nou in het circuit zat of er al uit was. Nouja, dat werd me vergeven. Terug naar Rotterdam dan maar, op het VOR baken in plaats van de kaart. Easy. Ik kon natuurlijk ook gewoon uit m'n raam kijken, want het zicht was zo prachtig dat ik Texel bijna kon zien liggen :)

Onderweg nog twee steile bochtjes gemaakt. Prachtig op hoogte gebleven! Ruim binnen de bandbreedte. Toen nog een approach to stall in clean configuration (zonder flaps) en een approach to stall in a decending turn. Die heb ik nooit echt bregrepen, zo'n non event. Bochtje draaien, gas dicht, neus ophouden, wachten op de stall warning, vol gas, voeten tegen en neus recht. Woohoo. Not. Echte stalls konden we niet doen met drie man in deze kist.

Toen de noodlanding. Ai, niet m'n sterkste punt. En dat terwijl ik wist dat dit onderdeel nog moest komen. Ik zat al te zoeken naar veldjes in de richting van de wind. Op 1,700 voet gas dicht. Ik vloog ook tegen de wind in, dus ik had eigenlijk even met de wind mee moeten gaan vliegen, om daarna weer tegen de wind in te landen. Dat vergat ik alleen... Dus ik draai met de wind mee om te landen. Shit. Compleet verknald. Nog een keer dan. Gas dicht, CVV aan, glijsnelheid oppakken, met wind mee draaien, veldje uitzoeken, storingsonderzoek aan de fuel (mixture, pomp, tank) indraaien naar het veldje, flaps trekken. Het hield niet veel over, maar wel voldoende.

Via de Hotel arrival terug naar Rotterdam en daar nog een glide in, zonder motorvermogen. Stom als ik was, wil ik hem alleen precies op de threshold 06 zetten, terwijl dat natuurlijk helemaal niet per se hoeft en je daarmee het risico hebt dat je net voor de threshold land. Zoals jullie weten van de doellandingenwedstrijd heb ik daar al eens op verloren... Er ontstond later wat discussie over het moment van flaps trekken, maar ik heb het veld wel netjes gehaald. Prachtig geflared al zeg ik zelf en teruggetaxied naar de club. Tak, tak, tak alle knopjes en hendeltjes weer terug en netjes met de checklist de kist gestopt. Dat moest hem dan zijn.

Jörgen draait zich naar me toe en feliciteert me! Ik had hem natuurlijk onderweg al even horen smoezen met de examinator achterin, maar kon ze toen niet verstaan. Woohoo! Yes! Er groeit een smile van oor tot oor. Marguerite stond al op me te wachten. Ik weet niet wie er trotser was, zij of ik :) Ik ben namelijk haar eerste geslaagde leerling :)

In de debriefing krijg je dan toch nog wat verbeterpuntjes mee die je vliegerschap kunnen verbeteren, maar ik heb volgens mij maar de helft gehoord. Ik ben piloot! Woohoo!

En dat vieren we met een speciaal DannyAirways gebakje!