Mini-serie Yuppenweek: Circuitjes vliegen: Welke vlieger is er niet groot mee geworden?

Tijd voor de volgende aflevering van Yuppenkamp. Dit is de bijdrage van Zulu. Scherp geschreven, en oh zo true.

*****

Daar stonden we weer, ’s-morgens vroeg om iets over negenen, bij de aeroclub van St. Valery waar wij, zoals gebruikelijk, niet de allereersten waren. Dat laatste was vooral te wijten aan het feit dat een aantal squadron-leden niet mag worden gerekend tot het type ochtendmens waarvan de heersende opvatting is: het kan mij niet vroeg genoeg zijn. Voor een aantal onder ons kon het namelijk bijna altijd tè vroeg zijn. Daarnaast werd steevast volgehouden dat de rit van het huisje naar het veld niet langer dan een kwartiertje duurde, terwijl de werkelijke reistijd dichter tegen een half uur aanzat, behalve op de momenten dat de lokaal geldende snelheidsbeperkingen niet in km/u maar in kts/u werden gelezen. Dat deze navigatiefout nooit uit de dagelijkse nav plannen werd gehaald is opmerkelijk te noemen omdat alle squadron leden het koers-tijd navigeren inmiddels uitstekend onder de knie hadden.Deze donderdag was echter niet zomaar een dag voor het 070-squadron; vandaag zou Victor Delta Kilo namelijk binnenkomen op de Victor India India (PH-VII): een fantastische RV7 experimental waar menigeen even mee ‘in de lucht zou willen hangen’. De India zou echter pas ’s avonds aankomen en dit liet ruimte voor de reeds gearriveerde leden om zich verder te bekwamen in het circuitjes vliegen, ofwel opstijgen, een mooi rechthoekje vliegen, vervolgens het toestel keurig op de baan zetten en weer in take-off brengen. Alle leerlingen maken zo veel landingen (touch-and-go landings), zowel in de opleiding als na hun brevettering. Circuitjes vliegen: Welke vlieger is er niet groot mee geworden?
St Valery is een groen, ongecontroleerd veld, zeg maar een grasbaan die voor een periode van twee weken volledig was geconfisceerd door de Vliegclub Rotterdam, en dat is niet hetzelfde als circuitjes draaien op EHRD (Rotterdam Airport), waar alles orderlijk en onder strakke leiding en toeziend oog van de Tower verloopt. In St Valery was het aan ons zelf om onze posities te melden en te luisteren waar het andere verkeer zat. Daarmee was het ook een goede oefening in het helder en tijdig communiceren, zeker omdat we als squadron bedacht hadden allemaal tegelijk in het circuit te hangen.
Ik vloog, zoals altijd, met de door mij zeer gewaardeerde PH-HGO (Cessna 152) maar realiseerde mij ook direct dat ik daarmee de minste PKs en knopen onder de kap had. Dit was in het begin geen probleem, maar op een gegeven moment werd het toch wat krap op downwind met een Pijlsnelle Piper en een evenzo Rappe Robin achter mij aan. Het is een beetje als een BMW en een Alfa Romeo achter een oude Daf (en een streng inhaalverbod). Toen ik ook nog mijn downwind leg moest verlengen als gevolg van een full-stop en backtrack (= terugtaxien over de landingsbaan) van een andere kist werd het helemaal acrobatiek om alle kistjes op veilige afstand, binnen acceptabele snelheidslimieten, in het circuit te houden! Extending downwind to the powerlines. Zelden zullen zoveel positiemeldingen in zo een korte tijd op de frequentie van St. Valery zijn doorgegeven. Daarvoor werd het squadron overigens wel gecomplimenteerd door Mike Mike! Leuk om te weten is dat alle vliegvelden in de omgeving zonder Tower op dezelfde frequentie zitten. Het moet voor hen geklonken hebben alsof er weer een invasiemacht in Normandie was, nu door de Hollanders :)

Na het draaien van een hele hoop circuitjes heb ik die dag nog een prachtige solo overlandvlucht kunnen maken over Fecamp, Etretat, Yvetot en het veld. Hierbij horen ook gepaste complimenten aan de organisatie die daarvoor toestemming bij de Franse authoriteiten hadden geregeld. Het viel mij overigens op hoe behulpzaam de Franse verkeersleiding was, zowel met betrekking tot informatie over ander verkeer alsook het naderen van gecontroleerd gebied.Na reeds heel wat uren gemaakt te hebben die dag zat ik samen met de andere leden weer ontspannen aan de rand van het veld vliegtuigjes te bekijken en toekomstplannen uit te werken (van het uitzetten van een mooie buitenlandvlucht tot het opzetten van een eigen vliegveld) zoals wij dat eigenlijk elke dag deden. Maar ineens werden wij opgeschrikt door een telefoontje uit Le Touquet, een veld niet al te ver van St. Valery: De Victor India India stond op het punt van vertrek en zou over niet al te lange tijd aankomen op ons veld. Dit was de melding waar wij als 070-squadron de hele dag op hadden gewacht! We lieten onze Orangina’s en terrasstoelen voor wat ze waren, grepen naar onze uitrusting en snelden naar onze kisten! Als ware het oorlogstijd, renden we synchroon naar onze kisten. Die moesten en zouden de lucht in voordat de Victor India India het veld zou naderen! Zoals Le Roi reeds vele malen had gezegd die week: ‘Schiet op! Die kisten moeten niet aan de grond staan, die moeten vliegen!’. Het moge duidelijk zijn dat het hier een vriendelijke missie betrof. Het squadron wilde Victor Delta Kilo, die tot zijn grote verdriet tot en met woensdag had moeten werken, een warm welkom heten op het veld en hoe doe je dat beter dan in de lucht op de lokale frequentie 123.50? We pakten snel onze circuitjes weer op, alle ongemakken van langzame kistjes en invoegend verkeer op de koop toenemend, totdat een ons welbekende stem zich plotseling op de radio meldde: ‘de Papa India India is approximately 10 miles North of St Valery’. Dit werd met vele Bonjours, Welkoms en dubbele klikjes over de radio beantwoord. St Valery Tower bleek opeens wel te bestaan en bevestigde ontvangst met de fameuze woorden: ‘Papa Hotel Victor India India’ (even wachten)... ‘Bravo India Lima Lima hier’ (langzaam uitspreken – anders begrijpen die Fransen er weer helemaal niets van – )...’Papa Hotel Victor India India...Bravo India Lima Lima hier’ (herhalen kan ook nooit kwaad).... Frans of niet Frans, dit was waarschijnlijk abacadabra voor iedereen die had afgestemd op 123.50 en ergens in Noord West Frankrijk in de lucht hing... behalve voor ons natuurlijk!
Vervolgens liet Le Roi weten dat hij blij was met de aankomst van de India, tenslotte een kist die door hem ooit was ingevlogen in Rotterdam en op deze vlucht werd bestuurd door René Bubberman, die voor deze gelegenheid de oude mariniersoverall van de oude ijzervreter had aangetrokken. Niet veel later zagen we een klein zwarte stipje snel groter worden en snel daaropvolgend voegde de India in op downwind. Na nog enkele hartelijke woorden over de radio besloten we één voor één weer runway vacated te melden. Immers, na een dag vliegen, waarbij ik toch een mooie drie-en-een-half uur heb kunnen bijschrijven in mijn logboek, werd het tijd om welverdiend van de Franse keuken te gaan genieten, zodat wij ons de volgende dag, na een kwartiertje rijden, gewoon weer om negen uur, of misschien ietsje later, op St. Valery konden melden!