Goodwood (met David Hasselhoff)

Elk jaar wordt in het zuiden van de UK de Goodwood Revival gehouden. Een rijke stinkerd stelt zijn landgoed met racecircuit beschikbaar voor liefhebbers van boystoys uit de jaren 30-40-50. De mazzelpik heeft zelfs ook een vliegveld midden tussen het circuit liggen! Er worden autoraces en een vliegshow gehouden en tussen de bedrijven door kunnen de bezoekers de toys van dichtbij kijken. Voorwaarde is wel dat iedereen zich opdoft en kleedt naar dat tijdperk.

Nu moet je weten dat ik al vanaf zo lang als ik mij kan herinneren een hartgrondige pesthekel heb aan verkleden. Dat stamt uit mijn kleutertijd en lagere schooltijd waarbij ik met carnaval verkleed naar school moest. Op school kwam ik er dan achter dat je vriendjes uit de klas zich niet hadden verkleed en ik liep de hele dag voor l*l. Helemaal allergisch ben ik voor schmink. Maar dat komt weer van de film IT met die creepy clown. Dat was dus out of the question, maar een coole jaren 30 pilotenoutfit moet wel kunnen: met overall, leren helm, goggles en een wit sjaaltje.

De weersomstandigheden zaten ons op deze trip niet mee. De eerste leg naar Oostende strandde in Midden-Zeeland. Volgens officieuze berichten werden de minimale vlieghoogte, afstand tot de wolken en zichtminima ruimschoots overschreden, maar daar hebben we geen bewijs van kunnen achterhalen. Na de lunchstop strandde de volgende leg naar Calais in Oostende. Follow the coast met alleen vaag zicht loodrecht naar beneden op 300 voet, liep zelfs bijna tegen de persoonlijke limieten van Ernst. Na een uurtje wachten spleet iets of iemand de wolken boven het Kanaal in twee en konden wij direct over naar de UK. Hello London Information! Nu konden we vaart maken en genieten van het glooiende landschap van Zuid-Engeland. Met een hartelijk "Welcome to Shoreham sir!" begroet de luchtverkeersleider ons na touch down op runway 20. Great to be back!

Ik had vooraf huurauto's gehuurd en klaar laten zetten op de luchthaven. Dat bleek een perfecte tijdbesparende oplossing! Ook de overnachting in een hostel was al geregeld en gaf ons weer wat budgetruimte voor de volgende dag, want de landingfee op Goodwood bleek een staggering GBP 230 per vliegtuig te zijn... In de local pub werden we geplaatst aan een grote tafel waar al een stelletje zat te eten. Nou, we hebben nieuwe vrienden voor het leven. De man van het stel hebben we pints gevoerd en hij begon steeds onduidelijker te brallen. De vrouw van het stel zag Otto aan voor David Hasselhoff en dat ging gepaard met gegiechel en verliefde blikken. Uiteindelijk verlieten we als laatste het restaurant, nadat er zoenen en facebook accounts werden uitgewisseld.

De volgende dag was het prachtig weer met een wolkenloze hemel. Top! Voor de landing op Goodwood hadden we tijdslots opgekregen en het was maar 10 minuutjes vliegen, dus dat was goed te plannen. Op short final vliegen we door de tijdbarriere en zijn we gearriveerd in de 1940s. Alles en iedereen verkleed en in stijl. Een army jeep haalt ons op bij de parkingstand op en brengt ons naar de entree. Tweedjasjes, petticoats, lange bontjassen en hoeden everywhere. How cool! Dat vonden anderen van ons ook. Zes piloten in dezelfde outfit trekken nogal wat attention. Heel veel mensen wilden met ons op de foto, of namen stiekem een foto. Zo grappig, je gaat er zelfs langzamer van lopen, in een rij naast elkaar, om iedereen een goed plaatje te geven :) Deze outfit was een hit!

Op het terrein staat een enorm Junkers vliegtuig. Zo een waar vroeger een hakenkruis op prijkte. Enorme motoren en enorme vleugels. Wat een blikvanger. We slenteren langs oude vliegtuigen en oude raceauto's. Onderweg komen we Laurel en Hardy nog tegen.

Dan rolt er slecht weer over het terrein. We besluiten richting vliegtuig te gaan om te vertrekken voordat het echt slecht wordt. Dat idee hadden meer piloten, want het werd druk in de vertrektent. Op dat moment begint er net een airshow van een Spitfire over het veld. Wat een prachtig toestel, vliegt keihard en is heel wendbaar. Het maakt ook een hoop lawaai/muziek (doorhalen wat niet van toepassing is) en ik probeer me voor te stellen hoe mensen vanaf de grond de dogfights in WW2 moeten hebben ervaren. Na de airshow worden we met de jeep weer netjes teruggebracht, maar met de mededeling dat we moeten opschieten, want er is maar 10 minuten tijd om alle kisten op te laten stijgen. Daarna begint er een race van een uur en mag er niet gestart worden. Ai... We zijn nog nooit zo snel ingeladen, gecheckt en ingestapt. Tower, Holland requests start up. Helaas voor ons bleken die 10 minuten maar 2 minuten, want de race was net gestart. We moesten een uur wachten, terwijl de wolken steeds donkerder werden, de wind steeds harder en de regen steeds horizontaler...

Na een minuut of 50 mogen we opstarten en naar de runway taxien, maar we twijfelen erg of we onder deze omstandigheden wel moeten vertrekken. We laten een tweetal kisten voor ons vertrekken en krijgen via de radio een weather report vanuit de lucht. We besluiten het erop te wagen. Marguerite vliegt en ik navigeer en doe de radio. Na take off vliegen we recht naar de kust, omdat we daar de Cherbourg truc kunnen doen (lager vliegen dan boven land mag). De wolkenbasis is echt tegen het minimum, maar daar zijn we eigenlijk al aan gewend geraakt, we zijn eigenlijk best ontspannen. Langs de kust vliegen we naar het oosten. Bij Shoreham lijkt het toch echt wel slechter te worden en we overwegen op Shoreham te landen. Het is wel beter dan gisteren bij Oostende, maar zo gaan we echt het Kanaal niet over. Ik laat Shoreham tower even bellen met Lydd, een vliegveld dat nog iets verder oostwaarts ligt. Daar is het stukken beter, met een wolkenbasis op 2,000 voet. Nou, dat is prima, dus even doorbijten. Nog geen twee minuten later vliegen we het weerfront uit, wordt het zicht stukken beter en stijgt de wolkenbasis. Zo durven we de oversteek wel aan en zetten koers naar Calais. Een kwartiertje later voor de Belgische kust vragen we de luchtverkeersleider daar of hij het vluchtplan voor het andere toestel kan inzien... Hij belt met de Britten en we horen dat de andere boys hebben besloten hun vluchtplan te cancellen. Dat stelt ons aan de ene kant gerust dat ze veilig aan de grond staan, maar aan de andere kant vinden we het wel supershit dat we dus niet allemaal thuis slapen vanavond en dat ze gestrand zijn. Dat bleek ongegrond. Zij hebben nog een topavond in Goodwood gehad en zijn de volgende dag met zonnig weer teruggekomen.

Dit was echt een toptrip! Volgend jaar weer?

Engelandvaarders (1)

De jaarlijkse Yuppenweek was dit jaar weer in Saint Valery en Caux, aan de Franse kust. De route er naar toe via de bakens Costa, Boulogne en Abbeville kenden we nog wel van vorig jaar. DannyAirways had iets anders in petto! Waarom niet via de UK naar Frankrijk? Mijn vertrouwde maatjes Vincent en Marguerite waren er ook wel voor te porren, dus voor eerst over het Kanaal.

Ik heb een hekel aan lang getreuzel voor vertrek, dus voor zo snel mogelijk wieltjes van het asfalt besloten we maar koffie te drinken op Hoevenen, net over de grens bij Antwerpen. Marguerite was er nog niet geweest, dus die leg was voor haar. Hoevenen is niet veel meer dan een smal grasveld (waar het vliegveld raar genoeg schuin op ligt), een oude stacaravan met een nog oudere computer voor de vluchtplannen en een blokhut voor de catering, maar dat heeft wel zo z'n charme. Aan het einde van de baan een hoogspanningsleiding voor de gratis dosis adrenaline. Met een complete crew, volgetankt, drie vliegtassen waarmee we allemaal de hele wereld konden opzoeken en een beautycase van Marguerite leek die 600m baan in de base turn toch niet zo'n strak plan voor een take off. Dan maar door naar Lille.

Lille lijkt een enorm veld: 2x2 parallele banen in een kruis, dus flink opletten in de approach dat je vanaf de juiste kant komt aanvliegen. Zoals we de Fransen kennen: French only over de radio. Ik zat m'n jargon al op te poetsen: trois personnes, voie de Rotterdam en Pays Bas a votre aerodrome, aterrissage piste dix sept... is er geen kip op de radio, no response what so ever, zit je dan met je steenkolen Francois... Op de grond bleek dat dat French only niet voor niets was, maar met handen en voeten kregen we wel dat lang verwachte kopje koffie/thee, terwijl het regenfront over ons heen trok. Zeker geen spijt van de keuze voor dit veld, want er hing hier een pracht stukje mechnische vliegvoorbereiding aan de muur. Die wil ik ook wel op de VCR. Later meer hierover... 

Okay, onze spiksplinter nieuwe zwemvesten aan, fotoshoot voor de kist, en off we go, to the United Kingdom.

Vinnie aan de knuppel, Danny met de kaart op schoot en Marguerite... die geloofde het allemaal wel. Captain De Klerk request to climb to Flight Level 6-5. En dat is laag voor Vincent hoor, normaal in de 747 vliegt ie minstens op FL 290 :) Zo tuften we over Calais en net toen Marguerite begon te snurken was er consternatie in de cockpit. JA DAAR! KIJK! Als een stel football hooligans zongen we: En-ge-land, En-ge-land, En-ge-land, voordat we in perfect Brits 'Welcome to the UK' werden geheten door de Britse luchtverkeersleider. De white cliffs of Dover lagen voor ons en het bleek dat dat stukje over het Kanaal dus echt maar een flutstukje was.

We landen op Headcorn Airport en kregen te horen dat de Immigration Service gebeld had en onderweg was. We mochten niet verder... Ze moesten en zouden de chip op het paspoort uitlezen, maar de apparatuur moest van ver komen. 6 police officers, 2 auto's en 3 uur later mochten we eindelijk verder. Maar we zijn nu wel allemaal facebookbuddies :)

Nog een aanrader: Fairoaks airfield, ligt net in de CTR van Heathrow, dus check goed de aanvliegprocedure. Twee oude mannetjes die sinds de oorlog niet meer zijn weggegaan, zitten hier achter de mic. Veel vliegtuigen hier, dus leuk!

Shoreham Airport bij Brighton was ons doel voor vandaag. Een prachtig, maar ietwat vervallen terminalgebouw in art deco stijl, oude mannetjes op het terras. Eens kijken of Brighton iets spannender is...

Er waren eens 3 jongetjes met een vliegbrevet...

Geef 3 jongetjes een vliegbrevet, mooi weer en een dagje vrij. Wat gaan ze doen? Juist: zwemmen op Texel! Vrijdagochtend 10:00 uur en het is al lekker warm en een blauwe lucht. Zwembroekje al aan om dat gênante gehinkel in een handdoek op het strand te voorkomen. Handdoekje om je nek, petje op, headsetje er overheen en "request start up for swimming at Texel".

Omvliegen om de ControlZone (CTR) van Amsterdam kost kostbare time on the beach, dus dat doen we niet. Besides: Vincent was nog een Schiphol-virgin. Hij had nog geen Schiphol CTR met rondje rond de toren gedaan. Nou, dan moet je net met DannyAirways vliegen. Die stippelt z'n routes uit door zoveel mogelijk CTR's.

Het was behoorlijk druk op Schiphol. Onderweg werden we al boven en rechts ingehaald door een paar Boeings, maar from the west via the Tower to the Amsterdam sector mocht wel. Het was wel heel goed luisteren, oriënteren, sturen en een beetje zweten, want Vincent moest een soort vliegraceparcours afleggen, rondom 2 verkeerstorens en op de juiste plekken tussen de landingsbanen door. Voor de insiders: approach via Zandvoort, cross via the threshold of 36L, clockwise around tower west, than proceed to the threshold of 36C and contact main tower. Nu zit er al vliegend niet heel veel ruimte tussen een vertrekkende 737 onder je, een haakse bocht naar links en een 180 graden bocht naar rechts om toren west direct naast de baan als je er met 180km/u aan komt jekkeren. Even later vliegen we dus tussen 2 paralelle landingsbanen in, supervet! Nu omschakelen naar de volgende toren: "Cross via threshold of 36C to main tower, stay well clear of runway 06, anti-clockwise orbit approved, after orbit proceed to Amsterdam Sector and again stay well clear of runway 06". Deze ging ook weer lekker met een landende 747 onder ons. Overigens lijkt me dat als verkeersvlieger ook best spannend: zelf vlieg je met superlage snelheid om nog net te blijven vliegen, 250 man achter je, mikkend op het begin van de baan, vliegt er zo'n wiebelende mug in je ooghoek, net naast de baan. Als hij iets verkeerd stuurt, of jij de landing moet afbreken, is er niet heel veel vrije ruimte...

 

 

Wat een heerlijke middag! Beetje vliegen, beetje fietsen, lunchen in een strandtent, languit op het strand en zelfs nog even zwemmen! Toppertje! Helemaal meesterlijk was dat de oberin op het terras Vincent herkende: jij was hier toch vorige week ook? En dat klopte nog ook! Hahahaha!

Ranking the Stars

Heb je het al gehoord? Ik ben beroemd! Volgende week zit in in Ranking the Stars naast Ferry Doedens :) Hoe dat zo komt? De vliegclub heeft haar website gerestyled en onder het kopje opleidingen prijkt nu mijn foto met een link naar deze blogpagina. Klik hier om naar de vliegclubpagina te gaan en zo lekker heen en weer gelinked te worden :) Dat gaf me zoveel extra bezoek dat deze pagina nu elke dag zo'n 10x wordt bezocht, met uitschieters naar bijna 50x per dag. Dat is natuurlijk nog steeds 3x niets, maar geeft wel aan dat mijn blogjes nu ook gelezen worden door andere mensen dan mijn BFF's en FB-friends. Dan moet ik wel een beetje beter mijn best gaan doen.

Mijn laatste post is echt al heel lang geleden. Dat komt zeker niet omdat ik niet gevlogen heb. Nee, ik vlieg de ballen uit m'n broek, ik had een beetje last van een writersblock. Toch kreeg ik van mijn vaste fans veel verzoeken om door te gaan met blogjes schrijven. And so I pledge. Er is genoeg om over te schrijven: DannyAirways is het afgelopen jaar wat verder gaan vliegen: België, Duitsland, Frankrijk en Engeland, maar ook Zuid-Afrika en Portugal. Read all about it, want ik zal proberen hier regelmatig weer wat leuks te posten.

PS. Heb je nog vragen aan Ferry Doedens? Mail ze maar, dan neem ik ze mee naar de opnames.

Engelandvaarders (2)

Brighton blijkt ook een beetje 070 te zijn: het is ook een badplaats, heeft ook strandtenten, gezellige cafeetjes en een pier! Twee zelfs: 1 afgefikte (nee: geFikte, geen geLikte, viespeuk) en 1 met een permanente kermis. Dat moet goedkomen hier! In de stad vonden we een leuk hotelletje en restaurantje en hebben heerlijk zitten pimpelen.

De boulevard ligt wat hoger dan het strand en onder de boulevard in arcades zitten allerlei cafeetjes, surfscholen en winkeltjes. Mensen zitten overdag en 's avonds niet alleen op het terras, maar ook op het grove korrelachtige zandstrand. Helaas voor ons was er een staking van de vuilnismannen, waardoor de hele stad bezaaid lag met afval. Beetje jammer dit.

De volgende ochtend doen we de gordijnen open en... alles wit. Geen sneeuw, maar we zitten midden in de wolken, op ground level. Zelfs de bovenste verdieping van het flatgebouw naast het hotel is niet te zien. Hmm, dat is niet best. Zo kunnen we niet weg. We proberen alle weather-apps op onze iPad, om, net zoals een aantal keer op de weegschaal staan, de beste aan te nemen voor waarheid. Ships: alle apps het met elkaar eens: dat wordt voorlopig niet vliegen. We wilden nog wel naar Jersey.

Dan maar naar de pier! Een beetje vergane glorie, maar in beduidend betere conditie dan de Haagse variant, met een casino, spelletjeshal en kermisattracties. In de hotelkamer zat Helga van Leur de hele ochtend al met de kaart en weather apps op schoot. Het oog van een drukgebied trok net over het Kanaal. Met de buienrader gokten we dat er een smalle band van mooi weer aan kwam, dus hop: in de taxi, op naar het vliegveld. We drinken er nog wat en BOEM: blauwe lucht! Zo blauw, dat ik zelfs naar flight level 65 kon klimmen, zo hoog vloog ik nog nooit, want in NL doe je dan al snel een wedstrijdje 'wie het eerst uitwijkt is een angsthaas' met Arkefly. Via de Isle of Wight steken we over naar Cherbourg. Dat blijkt nog best een behoorlijk stuk te zijn, met niets dan water om je heen. Danny blij dat er een GPS aan boord is.

 

We snorren zo naar Frankrijk toe en halverwege het Kanaal nemen we afscheid van de Britse luchtverkeersleiding. "Shit", zegt Vincent, "ik moet pissen". Marguerite en ik schieten in de lach, maken waterstraal geluidjes en praten over drinken :) "Hou op, echt, ik moet echt heel nodig, ik haal het niet naar de overkant, ik pis zo in m'n broek". Ehm... en nu? Ja dag! Vincent pakt een flesje water, doet zijn broekrits open, hangt z'n plasser(tje) erin en terwijl ik de FIR boundery overvlieg, vult hij met gemak het flesje. Je kon ons opvegen van het lachen! Ik wiebel met opzet de kist een beetje om hem over z'n handen te laten pissen, gna gna. Een tweede flesje had ook nog wel gelukt, als we die hadden, maar de druk was even van de ketel en hij kon er gelukkig ook hard om lachen.

Boven Cherbourg worden we opgeroepen door de Franse luchtverkeersleider: hij had een belletje gehad van de Britten... er was slecht weer op komst in Jersey en het leek hen niet verstandig om daar te landen. Kennelijk was het einde van de smalle zonnige band daar al aangekomen. Nou, geen probleem. Aan mijn rechterhand zag ik Aldeney, ook 1 van de Britse Kanaaleilanden, waar de tijd heeft stilgestaan, liggen schitteren in de zon, dus ik zet koersje 270. Request divert to Alderney. Ze gaan daar vroeg naar bed, want het vliegveld ging sluiten over 15 minuten, en onze vliegtijd was nog 25 minuten... Ja hoor, ze wilden best open blijven voor ons, voor een landingfee van GBP 500. Grrrrr! Er schoten me een paar Engelse scheldwoorden te binnen.

Ik doe een U-ey en maak er een duikvlucht van. Ik zit namelijk nog op FL65, hoog boven de CTR van Cherbourg. Hier is de verkeersleiding ook al naar huis, maar die Fransen doen niet zo moeilijk over landen op een verlaten veld en landingsgeld. Zelf even kijken turen naar de windzak voor de juiste landingsbaan en plop-plop, wieltjes op de grond: bienvenue en France. In de taxi naar het centrum zien we inderdaad het front binnen komen rollen. Weer hele lage bewolking en regen. Daar had ik idd niet in willen zitten boven Jersey.

Nouja, wij blijven hier vannacht en zoeken een hotelletje op. De volgende dag hadden we nog steeds Brighton weer, dus we moesten ons hier zien te vermaken. Dat is nog niet makkelijk in Cherbourg. Er is hier echt geen r**t te beleven, behalve eten en drinken :)

's Middags zijn we het echt zat. We vertrekken naar het vliegveld en turen naar buiten. De bewolking ligt net rond het vertrekminimum, maar als we nu gelijk na de start naar zee vliegen, dan kunnen we iets lager vliegen zonder gevaar om tegen de Eiffeltoren aan te vliegen. Dit is waar de invasie in 1944 begon: lange stranden en uitgestrekte weilanden. Met daartussen een Atlantik Mauer van kanonnen, bunkers en prikkeldraad. We tonen ons respect met een orbit over zowel de Duitse als Amerikaanse begraafplaats. Ik was hier een aantal jaar geleden en kwam erachter dat hier voornamelijk Duitse jongens van 15-18 zijn ingezet. Die kan je toch niets kwalijk nemen?

Na een oneventvolle stop in Deauville, (wat zijn die Franse velden toch altijd uitgestorven) vliegt Vincent ons naar ons boys-with-toys-summercamp in Valery. Mission accomplished! Ik ben supertrots op mijn crew! (en ook wel een beetje op mezelf) Thank you for flying with DannyAirways!

Badplaatsinspectie

Sander ken ik al vanaf de middelbare school en we hebben al heel wat uurtjes gehangen en gechilled. We hadden alleen nog niet in de lucht gehangen en gechilled :) Hij durfde wel hoor, en vriendin Marjon ook, dus kind naar opa en oma, en hop, met DannyAirways mee! Zo zie ik het graag :)

Met een departure over Delft, even zwaaien naar Arjan beneden, door naar Scheveningen Haven, het Kurhaus en de pier. Even wat zand opstuiven over die net ingesmeerde zeehondjes, gna gna. In ruil daarvoor kregen ze wel gratis een airshow, met 90 graden helling onder de pier door. Nouja, bijna dan.

Sander mag nog eens mee! Niet in de laatste plaats omdat ie van die prachtige foto's schiet! Hier nog 1 van de orbit over de city.

En natuurlijk even een rondje over z'n huis en ouderlijk huis. Z'n pa en ma zijn alleen altijd op vakantie, dus die waren niet thuis ;)

Navigeren in het buitenland

Vroeger gingen wij altijd met de caravan naar Frankrijk op vakantie. Vlak voor vertrek vouwde m'n pa de wegenkaart open op de motorkap en vertelde hij me wat de route werd, zo kon ik hem onderweg helpen met navigeren als ik voorin mocht zitten en ma en Wendy op de achterbank lagen te snurken. Hij wist natuurlijk allang dat de route liep via Antwerpen, Brussel, Namen, Luxemburg, Nancy, Dijon, Lyon etc, maar deed net alsof ik hem moest navigeren. Ik vond het maar wat spannend: als ik iets verkeerd zou roepen, kwamen we dalijk heel ergens anders uit! Bij elke afslag controleerde ik of ik dat herkende op de kaart.

Nu waren de rollen omgedraaid. Nu had ik de route uitgezet, naar Oostende deze keer, dwars door Zeeland en over Brugge. Nu mocht hij op de passagiersstoel met de kaart op schoot. Geen verkeersborden, maar water, eilanden, snelwegen en spoorlijnen door het landschap. In het begin is de schaal van wat je op de kaart ziet en wat je door de voorruit ziet, nogal anders. Je kan echt heel ver kijken. Ook de snelheid is veel hoger. Waar je denkt dat het Hellevoetsluis is, is het al Zierikzee. Maar toen hij dat doorhad, loodste hij me zo de goede kant op. Nu zat hij bij elk dorpje te kijken of hij het op de kaart terug zag. Hoe grappig dat de geschiedenis zich zo herhaalt. Om het extra moeilijk te maken, moest hij ook de radio frequenties wisselen en klaarzetten voor gebruik en dat ging allemaal heel goed. M'n pa is bevordert tot first officer.

Op Oostende werden we opgehaald door de marshaller auto en kregen we een pingpongbatjes-onthaal :) De wandeling naar de boulevard blijkt toch nog wel even doorstappen te zijn. Helaas hebben de Belgen iets andere regelgeving voor strandtenten, want er was niets te vinden van de gezellige strandtenten langs de NL kust. Geen loungetenten, geen sateetjes, geen bubbels. Beetje saaie boel eigenlijk. Misschien moeten we volgende keer de strandtram naar het centrum nemen, maar dat zat er deze keer niet in.

We moesten namelijk weer op tijd terug zijn voor sunset. Boven de Maasvlakte werd ik intercepted door de squadron boys. Rein, Zulu en OLL deden een strandtentinspectie over Scheveningen. All was clear, alle bikini's waren aan, alle spierbundels ingesmeerd, dus mocht ik hen in formatie volgen over de Nieuwe Waterweg naar de stad. De luchtverkeersleider was heel hulpvaardig en we mochten onze gang gaan.

 En nog een afsluitend avondkiekje :)