Dan maar naar de pier! Een beetje vergane glorie, maar in beduidend betere conditie dan de Haagse variant, met een casino, spelletjeshal en kermisattracties. In de hotelkamer zat Helga van Leur de hele ochtend al met de kaart en weather apps op schoot. Het oog van een drukgebied trok net over het Kanaal. Met de buienrader gokten we dat er een smalle band van mooi weer aan kwam, dus hop: in de taxi, op naar het vliegveld. We drinken er nog wat en BOEM: blauwe lucht! Zo blauw, dat ik zelfs naar flight level 65 kon klimmen, zo hoog vloog ik nog nooit, want in NL doe je dan al snel een wedstrijdje 'wie het eerst uitwijkt is een angsthaas' met Arkefly. Via de Isle of Wight steken we over naar Cherbourg. Dat blijkt nog best een behoorlijk stuk te zijn, met niets dan water om je heen. Danny blij dat er een GPS aan boord is.
We snorren zo naar Frankrijk toe en halverwege het Kanaal nemen we afscheid van de Britse luchtverkeersleiding. "Shit", zegt Vincent, "ik moet pissen". Marguerite en ik schieten in de lach, maken waterstraal geluidjes en praten over drinken :) "Hou op, echt, ik moet echt heel nodig, ik haal het niet naar de overkant, ik pis zo in m'n broek". Ehm... en nu? Ja dag! Vincent pakt een flesje water, doet zijn broekrits open, hangt z'n plasser(tje) erin en terwijl ik de FIR boundery overvlieg, vult hij met gemak het flesje. Je kon ons opvegen van het lachen! Ik wiebel met opzet de kist een beetje om hem over z'n handen te laten pissen, gna gna. Een tweede flesje had ook nog wel gelukt, als we die hadden, maar de druk was even van de ketel en hij kon er gelukkig ook hard om lachen.
Boven Cherbourg worden we opgeroepen door de Franse luchtverkeersleider: hij had een belletje gehad van de Britten... er was slecht weer op komst in Jersey en het leek hen niet verstandig om daar te landen. Kennelijk was het einde van de smalle zonnige band daar al aangekomen. Nou, geen probleem. Aan mijn rechterhand zag ik Aldeney, ook 1 van de Britse Kanaaleilanden, waar de tijd heeft stilgestaan, liggen schitteren in de zon, dus ik zet koersje 270. Request divert to Alderney. Ze gaan daar vroeg naar bed, want het vliegveld ging sluiten over 15 minuten, en onze vliegtijd was nog 25 minuten... Ja hoor, ze wilden best open blijven voor ons, voor een landingfee van GBP 500. Grrrrr! Er schoten me een paar Engelse scheldwoorden te binnen.
Ik doe een U-ey en maak er een duikvlucht van. Ik zit namelijk nog op FL65, hoog boven de CTR van Cherbourg. Hier is de verkeersleiding ook al naar huis, maar die Fransen doen niet zo moeilijk over landen op een verlaten veld en landingsgeld. Zelf even kijken turen naar de windzak voor de juiste landingsbaan en plop-plop, wieltjes op de grond: bienvenue en France. In de taxi naar het centrum zien we inderdaad het front binnen komen rollen. Weer hele lage bewolking en regen. Daar had ik idd niet in willen zitten boven Jersey.
's Middags zijn we het echt zat. We vertrekken naar het vliegveld en turen naar buiten. De bewolking ligt net rond het vertrekminimum, maar als we nu gelijk na de start naar zee vliegen, dan kunnen we iets lager vliegen zonder gevaar om tegen de Eiffeltoren aan te vliegen. Dit is waar de invasie in 1944 begon: lange stranden en uitgestrekte weilanden. Met daartussen een Atlantik Mauer van kanonnen, bunkers en prikkeldraad. We tonen ons respect met een orbit over zowel de Duitse als Amerikaanse begraafplaats. Ik was hier een aantal jaar geleden en kwam erachter dat hier voornamelijk Duitse jongens van 15-18 zijn ingezet. Die kan je toch niets kwalijk nemen?
Na een oneventvolle stop in Deauville, (wat zijn die Franse velden toch altijd uitgestorven) vliegt Vincent ons naar ons boys-with-toys-summercamp in Valery. Mission accomplished! Ik ben supertrots op mijn crew! (en ook wel een beetje op mezelf) Thank you for flying with DannyAirways!
