Vanochtend heb ik mijn ouders en tante op het vliegtuig gezet naar hun sollicitatiegesprek in Nieuw Zeeland. Misschien ziet u ze binnenkort als Orc of Elf in The Hobbit. :)
Dat maakte dat zuslief Wendy met goed fatsoen geen nee meer kon zeggen op mijn vraag of ze mee wilde vliegen. Het begon allemaal zo goed. Voor het vragen van klaringen aan de verkeersleiding had ik de nodige zinnetjes ingestudeerd. 'PHSVQ request taxi to runway.' en 'PVQ ready for departure'. De start ging lekker: recht over de stippeltjes en op tijd lift off, klimmen naar de juiste hoogte en op 1100 voet... oeps: bewolking. En daar mag Danny niet in vliegen. Ik begrijp nu goed waarom. Binnen een paar tellen was ik mn richtinggevoel kwijt en had ik moeite om het toestel horizontaal te houden.
Geen weer voor foto's boven Wendy's huis, dus maar terug naar het veld voor touch&go's onder de bewolking. Het vliegen van de circuitjes (rondje van opstijgen, draaien tot parallel aan de baan, weer draaien en landen) ging minder goed. Het ging me allemaal wat te snel, of ik was gewoon te langzaam, maar ik liep een beetje achter de feiten aan. Gelukkig zit er een vast landingsgestel onder het vliegtuig, anders had ik die vast vergeten. De landing zelf ging wel weer soepeltjes: gas dicht, zakken, afvangen, flaren en touch down. Geen tijd: weer vol gas en door!
Het viel me op dat Wendy wat stilletjes was geworden. Op dat moment: bwwwwaaaaahhhh! Hele voorruit onder de stukjes. Nu zit er aan de binnenkant geen ruitenwisser. Aan de buitenkant trouwens ook niet. Met m'n mouw een gaatje geveegd voor de go around. De lucht was natuurlijk niet meer te harden. 'PVQ request full stop due to vomitting passenger' whahaha.
NB: Sommige onderdelen van dit verhaal zijn enigszins aangedikt omwille van journalistieke doeleinden.
